Quantcast
Channel: De Sportkroniek
Viewing all 502 articles
Browse latest View live

8 september 1965: Feijenoord wint voetbaloorlog van Real Madrid

$
0
0
Op 09 september plaatst het Vrije Volk een noodkreet op de voorpagina.  '..het dreigt mis te lopen met het toernooi om de Europa-cup. De wedstrijden zijn voor de clubs en de spelers van zó veel belang geworden, dat alleen de overwinning nog telt en dat het spel op de 'tweede plaats komt.' De reden voor deze, in de deze tijd, bijna surrealistische aanklacht; de achtervolging van zowat geheel Feijenoord op de Real Madrid-verdediger Miera. 



Feyenoord was in 1965 kampioen geworden. Rotterdam verheugt zich op deelname aan het Europa Cup I-toernooi. In 1963 had men al eens de halve finale gehaald. Waarom zou dat twee jaar later niet kunnen? Na de loting werd dit positivisme al snel weer begraven. Real Madrid was de tegenstander in de eerste ronde.

Real Madrid was in zeven van de tien Europacup I-finales die tot dan toe gespeeld waren deelnemer geweest en had vijf finales weten te winnen. Weliswaar waren de tijden van het grote Real rond Alfredo di Stefano voorbij, maar er was geen enkele reden om de ploeg uit Madrid te onderschatten.

Sterspeler van Real was de Hongaarse veteraan Ferenc Puskas, die meestal als linksbinnen speelde. Puskas was inmiddels 38 jaar oud en bezig aan zijn laatste seizoen. Puskas was niet meer zo snel als vroeger maar terend op zijn fabuleuze techniek en verwoestende schot was hij nog altijd een man om rekening mee te houden.

“Ach,” had Feyenoord-voorzitter Cor Kieboom na de loting opgemerkt, “als je dan toch overreden wordt, kun je beter onder een Rolls Royce liggen dan onder een boerenkar."

De Kuip was met meer dan 62.000 toeschouwers volledig uitverkocht. Daags na de loting was er een enorme run op kaartjes ontstaan die herinnerde aan de taferelen voorafgaand aan de wedstrijd tegen Benfica. Verdediger Piet Fransen: “De belangstelling voor dat duel was enorm. Real Madrid had ik weet niet hoe vaak de Europa Cup gewonnen met spelers als Gento, Santamaria en Puskas. Die wedstrijd was ook zomaar uitverkocht en op de zwarte markt werden er kaarten aangeboden voor twee- of driehonderd gulden.”

Maar ook vanuit koninklijke hoek was er veel aandacht voor deze ontmoeting. Prins Bernard, Prinses Beatrix en haar verloofde Claus von Amsberg bezochten de wedstrijd.

Feyenoord begint fel aan de wedstrijd. Real Madrid is zwaar favoriet en heeft meer klasse maar de Rotterdammers doen waar ze goed in zijn: met eendrachtig werken weet men het klasseverschil teniet te doen. Toch komt Real Madrid via Puskas op 0-1. Fransen: “Puskas was in Rotterdam mijn directe tegenstander en scoorde 0-1 maar daarna kwam hij niet in het stuk voor want ik speelde hem volledig uit de wedstrijd.”

Na de 0-1 is Feyenoord niet van slag. Het heeft echter de lankmoedige scheidsrechter Galba niet mee. De ervaren kampioenen uit Spanje maken er graag misbruik van. Geniepig wordt er gepoogd de Rotterdammers uit de wedstrijd te halen. Feijenoord reageert daarop met open vizier. De strijdlust is aandoenlijk, maar slim is het niet altijd.

Kraay krijgt een trap tegen zijn hoofd van de Madrileen Pachin en verlaat al in de 31ste minuut het veld met een zware hoofdwond en een bebloed hoofd. Die is zeker meteen naar het ziekenhuis gegaan denken ze op de tribune maar tot verbazing van iedereen staat hij na de rust weer gewoon in het veld, met vijf krammen in het hoofd en een groot verband er omheen.

Kraay maakt met zijn tulband om zelfs de winnende 2-1. Een paar minuten na de treffer van Kraay. loopt het duel volledig uit de hand.

Terwijl het stadion in een juichende mensenmassa is veranderd, protesteren de Madrilenen fel bij de Tsjechische scheidrechter Karol Galba. Aanvaller Piet Kruiver zou Madrid-keeper Bétancourt gehinderd hebben. De scheidsrechter wuift de Madrilenen weg. Die raken daardoor zo gefrustreerd dat zij vanaf dat moment de botte bijl gaan hanteren. De Madrilenen spelen al de gehele wedstrijd op het randje. De Tjechoslowaakse scheidsrechter Galba treedt echter niet kordaat op.

Coen Moulijn is in vorm vandaag en na de 2-1 moet hij het ontgelden. Als hij voor de tweede keer in korte tijd onderuit wordt geschopt, ditmaal door rechtsachter Miera, is de maat vol bij de doorgaans zachte Moulijn. Ongewoon fel springt Moulijn op en stormt af op Miera. Die is kennelijk toch geïmponeerd door de boze Moulijn en zet het direct op een lopen. Moulijn komt snel tot zichzelf, maar heeft wel de lont in het kruidvat gestopt. De andere Feijenoorders zetten zonder problemen de achtervolging voort.

Een complete chaos daalt neer op het veld. Madrid-spelers kunnen de jacht op hun teammaat niet over hun kant laten gaan en bemoeien zich er ook mee. Het arbitrale trio wil met behulp van enkele suppoosten de orde herstellen. Er komen er zelfs supporters op het veld. Wat dachten die Spanjolen wel? Een beetje aan hun Coentje komen? Galba kiest eieren voor zijn geld en besluit uiteindelijk om de wedstrijd maar af te fluiten, terwijl er nog enkele minuten te spelen zijn.

Fransen hierover: “Coen Moulijn werd verschrikkelijk onderuit gehaald door hun rechtsback. Normaal gesproken deed Coen geen vlieg kwaad maar toen vloog hij achter die Miera aan. Coen was bij ons als spelers favoriet en wij zagen dat gebeuren. Piet Kruiver nam gelijk die Miera op de slof. Wij stonden met elkaar in de rij om hem een trap te geven. Daarna liep het wat uit de hand… Nee, ik kan mij niet meer herinneren dat er ook suppoosten en politie mensen het veld op kwamen.”

Het commentaar van sportcommentator Bob Spaak behoort inmiddels tot de klassiekers van Sport in Beeld: “Coen, Coen! Behéérs je alsjeblieft,” klinkt het op de televisie waar zowat heel Nederland heeft plaatsgenomen. Spaak vervolgt: “Jongens, jongens, dit kan toch niet. Dit kan toch niet! Wat een afschuwelijke vertoning.”

Toch was de woede van Real Madrid bij de tweede goal van Feyenoord niet helemaal onterecht. Na afloop was Kruiver wel bereid toe te geven dat er een luchtje zat aan het tweede doelpunt: “Reglementair had de scheidsrechter een vrije trap aan Real moeten geven. Ik ben inderdaad opzettelijk tegen die keeper aangesprongen.”

Puskas was na afloop nog steeds woedend: “Wij hebben verloren omdat de scheidsrechter volmaakt ongeschikt was voor zijn taak. Het tweede doelpunt van Feyenoord had nooit goedgekeurd mogen worden.” Scheidsrechter Galba wilde echter van geen fout weten: “Het was een volkomen correcte goal. De Real Madrid-spelers moeten de spelregels eens beter leren.”

Uiteindelijk heeft Feyenoord niets aan de winst. Twee weken later stelt Real Madrid orde op zaken. Het wordt 5-0 voor Real. Puskas zou vier goals maken in die wedstrijd.



Feyenoord 2-1 Real Madrid
34´ 0-1 Puskas
75´ 1-1 Venneker
85´ 2-1 Kraay
Toeschouwers: 62.610
Scheidrechter: Galba (Tsj)
Feyenoord: Pieters Graafland; Romeijn, Kraay, Veldhoen; Fransen, Haak; Weering, Kruiver, Venneker, Bouwmeester, Moulijn
Real Madrid: Bétancourt; Miera, De Felipe, Pachin; Tejada, Zocco; Grosso, Agierra, Pirri, Puskas, Gento

Bron: Feyenoord.nl, Feyenoord-geschiedenis, Het Vrije Volk,

9 september 1970: Hoe een brilletje wordt vermorzeld door Argentijnse boeven

$
0
0

Tot 9 september 1970 was Joop van Daele een vrij anonieme speler van Feyenoord. Zijn vermorzelde brilletje zorgde echter voor een plaats in de Nederlandse sporthistorie.



Bezwaren
Estudiantes was de tegenstander van Feyenoord in de Wereldbeker van 1970. Manager Guus Brox van Feyenoord had enige bezwaren tegen het spelen van de twee wedstrijden. De Argentijnen hadden in die tijd een enorme slechte reputatie. 

Er gingen verhalen dat er Argentijnse verdedigers waren die met scherpe voorwerpen in hun broekzak het veld op gingen om tegenstanders te verwonden. Daarnaast hadden de boeven van de pampa spugen, trekken, duwen en schoppen op hun repertoire staan.


De spelersgroep van Feyenoord wilde echter dolgraag aan de bak. Dat was wel iets bij voor te stellen. Feyenoord had met spelers als Laseroms, Israël, Boskamp en Van Hanegem immers ook geen koorknapen in dienst. 


Heksenketel

Feyenoord reisde eerst af naar Buenos Aires. Van Daele herinnert zich alles nog haarscherp. "In Buenos Aires was het een enorme heksenketel. Na een vliegreis van 28 uur kwamen we er aan. We werden ondergebracht in een kamp dat bewaakt werd door tweehonderd man van de Guardia Civil." In Argentinië was er sprake van politieke onlusten. De Feyenoord-spelers mochten niet zonder begeleding over straat. 

Maar ook in het stadion had militaire begeleiding niet misstaan. De Feyenoorders werden bij het betreden van het veld geraakt door muntstukken. Van Daele: "Die munten werden massaal door het publiek op het veld gegooid. De wedstrijd eindigde in 2-2. We stonden na tien minuten al met 2-0 achter door twee minder sterke momenten van doelman Eddy Treytel. We kwamen terug tot 2-2." De wedstrijd was enorm hard geweest. Zo had Wim van Hanegem zijn vinger gebroken. 


De wedstrijd in Rotterdam was iets minder hard, maar kende ook veel grove charges. Feyenoord slaagde er niet in een opening te vinden in de hechte Argentijnse verdediging. Joop van Daele werd als supersub ingezet. Die opzet lukte. 


Als vervanger voor Coen Moulijn scoorde Van Daele in de 65ste minuut met een afstandsknal 1-0. Van Daele: "Ik kreeg de bal voor mijn poten en schoot hem binnen."


Brilletje

Meteen na de goal, nadat Estudiantes had afgetrapt, kwam verdediger Malbernat naar Van Daele toe. Hij rukte de bril van de aanvaller van zijn neus. Van Daele stond even perplex maar kwam toen ik actie. "Ik ging achter die man aan, maar hij gaf mijn bril snel over aan een andere speler, Pachame, die hem vervolgens in tweeën brak."

Het incident speelt zich af tijdens de wedstrijd en wordt niet opgemerkt door de scheidsrechter. Van Daele: "Bizar, maar het spel ging gewoon door terwijl ik achter mijn bril aanzat. Verzorger Gerard Meijer heeft nog geprobeerd die bril te plakken, maar dat lukte niet. Ze hadden alleen nog een reserve-bril, met gewoon glas. Daarom heb ik de laatste tien, vijftien minuten maar zonder bril gespeeld."

Tegen de regels

De Argentijnen hebben jaren later wel een verklaring voor hun gedrag. Tegenover het tijdschrift Hard Gras zei dader Pachame in 2005 over Van Daele: "Die kerel zette zijn bril op als ze in de aanval waren en weer af als ze gingen verdedigen. Maar het was duidelijk tegen de regels, dus een van ons pakte hem zijn bril af en toen ging die stuk." 

Zijn medespeler Juan Ramon Verón speelt jaren later nog steeds de vermoorde onschuld: "Zijn bril viel af. Misschien stapte een van ons er per ongeluk op."


Feyenoord won uiteindelijk de wereldcup. Joop van Daele was de man van de wedstrijd. Niet alleen door zijn goal, maar zeker door zijn bril. Zangers Johnny Hoes en Luc Lutz maakten na de winst een grammofoonplaatje over het incident. 'Het brilletje van Van Daele, dat is niet te betalen...'


In overvloed

Van Daele werd na de wedstrijd overspoeld met brilletjes nadat hij na de wedstrijd tijdens een interview als geintje een oproep doet voor een nieuwe bril. "Ikzelf heb nog een oproep gedaan voor een nieuw brilletje, waarop ik er ruim vijftig kreeg opgestuurd. Ook werd ik benaderd door brillenleveranciers voor allerlei reclamedoeleinden. Uiteindelijk ging ik in 1972 als allereerste speler in Nederland voetballen met zachte contactlenzen." Het geknakte brilletje heeft uiteindelijk een plek gekregen in het Feyenoord-museum. 




Bron: Wikipedia, ElfAD.nl

10 september 1960: Bikila wint marathon op blote voeten

$
0
0
Sport en blote voeten. Kan dat? Hebben sporters tegenwoordig niet van die mooie muiltjes aan waarmee zij de sportvelden betreden? Vaak wel. Maar in de sportgeschiedenis zijn er uitzonderingen zoals Abele Bikila. De Ethiopiër die tweemaal de Olympische marathon wist te winnen en voor Afrikaanse lopers een soort grensverlegger bleek te zijn.

Ethipische marathonloper Abebe Bikila (1932-1973), op de schouders na het winnen…

Rome is in 1960 een stad in nood. De stad was stoffig, heet en klam. Als in 1960 de term smog bekend zou zijn, zouden de Romeinen er vast een alarm aan hebben verbonden. Ook al was het september, het zomerweer hield goed aan in de hoofdstad van Italië.

Avondwedstrijd
Het plaatselijke organisatiecomité was dan ook blij dat men de voorzienigheid had gehad om de Olympische marathon s’avonds plaats te laten vinden.

Het had Abele Bikila waarschijnlijk niets uitgemaakt. De Ethiopiër vond het parcours toch al van dien aard dat hij het blootsvoets aflegde. Dat beetje extra hitte zou de lijfwacht van Keizer Heile Selassi niet hebben uitgemaakt.

Bikila begon afgetraind aan de marathon van Rome. Niemand hield van te voren rekening met de Afrikaan. Maar dat was niet terecht. Bikila had zich nauwkeurig voorbereid op de marathon. Dat kwam vooral door Onni Niskanen. Bikila trof in de Zweed een uitstekende trainer.

Aanstelling
De Zweed was door de keizer van Ethiopië aangesteld om Bikila te trainen. Bikila die zijn talent tijdens militaire kampioenschappen had laten zien, werd bijna het persoonlijke prestigeobject van keizer Heile Selassi. Winst op de Olympische marathon zou ook afstralen op Ethiopië, op zijn keizerrijk. Niets was daarvoor te gek.

Het marathontraject van Rome werd zo goed als het kon nagebouwd in Ethiopië. Hierdoor kende Bikila al elke bocht van Rome, nog voordat hij überhaupt in Italië was geweest.

Bovendien had Selassi trainer Niskanen nog een politiek statement meegegeven. Toen bekend was geworden waarlangs de marathon zou lopen, kreeg Bikila exact de opdracht te demarreren bij de Obelisk van Axum. Dit was een Ethiopisch monument dat in 1937 was weggehaald uit Ethiopië door Italiaanse troepen. Selassi had een schitterend van symbolen doordrenkt scenario bedacht. En het mooie voor hem was; het kwam nog uit ook.

Monumenten
In het prachtige avonddecor voerde de marathon langs allerlei monumenten in de binnenstad van Rome. Ondanks de start in de avond bleef het klam in de binnenstad. De warmte bleef tussen de imposante Romeinse gebouwen hangen. Coach Niskanen kende de tegenstanders uitstekend. Hij waarschuwde Bikila voorde Marokkaan Rhadi. Deze loper had al eerder de 10 kilometer gelopen en kon de hitte beter hebben dan wie ook.

Bikila kende geen van zijn tegenstanders- hij had nog zelden buiten Ethiopië gelopen- en Niskanen vertelde dat hij op nummer 26 moest letten. Dat was Rhadi en verwacht werd dat hij snel de aanval zou kiezen.

Bikila was echte verkeerd geïnformeerd. De Marokkaan droeg nummer 185 in plaats van 26. Het nummer dat hij eerde op de 10 kilometer had gedragen. Bikila verklaarde later dat hij de gehele race die dekselse nummer 26 had gewacht, maar hem nooit had gezien in de race. Zonder dat hij het wist liep hij al snel op kop met zijn voorspelde rivaal.

Demarrage
Bikila demarreerde zoals afgesproken bij de Obelisk van Axum. Rhadi moest het antwoord schuldig blijven. De Marokkaan werd op een achterstand van 200 meter gezet maar verloor verder niet veel terrein. Het was genoeg voor de eerste gouden medaille voor Ethiopië. En dat op blote voeten.
Die blote voeten hadden in de voorbereiding nog een heuse discussie opgeleverd tussen coach en atleet.

Bikila liep in Ethiopië regelmatig op schoenen, maar zodra de wegen het toelieten liep hij zonder schoeisel. Coach Niskanen had ook graag schoenen in de Rome-marathon gezien maar Bikila had na een kort trainingsloopje al snel geconstateerd dat de wegen in Rome schoon en egaal genoeg waren op zonder schoenen aan op pad te gaan.

Er zijn zelfs bronnen die beweren dat Bikila in Rome wel degelijk met schoenen van start ging, maar ze halverwege uitgooide. Feit is dat hij blootsvoets finishte.

Doorbraak
Bikila zorgde voor een doorbraak in Afrika. Het onderontwikkelde en vaak onderdrukte continent kreeg een grote impuls aan eigenwaarde door de winst van Bikila. Hoe zeer dit waar is beschreef Haille Gebreselassie onlangs op de site Time: "Before Abebe Bikila, there were no runners in Africa, or at least no runners that the world knew about. After Bikila won the Olympic marathon in Rome in 1960, we Africans all started thinking: "Look — he is one of us. If he can do it, we can do the same."

Let me explain it in a different way. Before the Wright brothers invented the first successful airplane, no humans could fly, and most people didn't believe such a thing was possible — yet now we're sending rockets to Mars and who knows where next. In Africa before Bikila, there were no successful runners, and most of us didn't believe there ever would be. Now there are thousands of us, winning races all over the world, setting new standards and breaking records. “

”In one of my offices there is a poster that shows all the great champions Ethiopia has produced. Bikila is there right in the center. He is an icon for the whole of Africa, and a personal hero of mine. If it weren't for him, I would still be a farmer in the hills of Arsi. But because of Abebe Bikila I'm trying to win an Olympic marathon, just like him."

Bron: Olympische kroniek, Wikipedia, Time

11 september 2001: De dag dat de wereld veranderde

$
0
0
Op 11 september 2001 staat de wereld in brand. Gekaapte vliegtuigen vliegen het World Trade Center van New York binnen. Een ander vliegtuig raakt het Pentagon in Washington. Het is een gebeurtenis met grote impact op de wereld. 09-11 raakt ook de sportwereld. Een overzicht van sportgebeurtenissen die raakvlakken hebben met 11 september 2001.



world-trade-center

Ian Thorpe is gelukkig vergeetachtig
Ian Thorpe is op 11 september in New York. De Australische zwemkampioen heeft het plan opgevat om op deze mooie zonnige dag de beroemde Twin Towers te bezoeken. Thorpe staat voor dag en dauw op. Hij wil om 09.00 op de top van het WTC staan. Thorpe heeft de tip gekregen zo vroeg mogelijk te gaan. 

De Twin Towers zijn populair. De rijen van toeristen voor een trip naar boven groot. Thorpe is al bijna ter plekke als hij erachter komt dat hij zijn camera is vergeten. Na een inwendige Australische vloek draait de lange Australiër zich om. 

Het hotel is weliswaar in de buurt, maar nu zal hij bij terugkomst toch in de rij moeten staan. Als Thorpe ronden negen uur terug op zijn kamer komt, boort het eerste vliegtuig zich in één van de Twin Towers. Thorpe is dankzij zijn vergeten camera aan de dood ontsnapt.

Twee Kings-scouts komen om
Op het moment dat Ian Thorpe nog bijkomt van de eerste aanslag, voelen Garnet Ace Bailey en Mark Bavis al nattigheid. Bailey en Bavis zijn passagiers van vlucht 175 van United Airlines. Bailey en Bavis zijn NHL-ijshockeyscouts. 


Zij zijn op weg van Boston naar Los Angeles. Bailey is een beroemdheid in het ijshockey. Hij staat aan het begin van zijn 33ste seizoen in de NHL. In 1970 en 1972 won hij de Stanley Cup met de Boston Bruins. In 1978 speelde hij in zijn laatste seizoen nog samen met een jonge Wayne Gretzky. 

Bailey en Bavis merken net als de andere passagiers dat de vlucht gekaapt wordt. Onder bedreiging van messen en een bom worden de reizigers in toom gehouden. Vlucht 175 boort zich als tweede vliegtuig in het WTC. 

PSV speelt in Nantes
In Europa zijn vele werkenden via internet, radio of tv live getuige van de aanslagen. Na 16.00 wordt er op menig kantoor niet meer gewerkt. Vergaderingen worden afgebroken, presentaties stopgezet. Iedereen heeft het in de gaten, hier is iets afschuwelijks aan de hand. Snel zoekt iedereen het thuisfront op en kruipt snel voor de tv. NOS, RTL en CNN maken overuren om een ieder van informatie te voorzien.


Op Nederland 2 klinkt echter rond half negen ‘gewoon’de tune van Champions League. PSV speelt Champions League. Menig Nederlander fronst zijn wenkbrauwen. Is dit nou wel zo handig op deze dag? 

PSV is aanvankelijk ook tegen spelen. Maar PSV-voorzitter Harrie van Raaij laat zich misleiden door Nantes en de UEFA. De Fransen zeggen de avond ingetogen te zullen omlijsten. En de UEFA zegt de PSV-voorzitter de wacht aan. "Overal wordt er vanavond gespeeld" zegt UEFA-gedelegeerde Carrell. Van Raaij zwicht en stemt toe. Een week later heeft hij spijt. 

"Ik voel me verraden door de UEFA. Zij hanteerden een dag later dezelfde argumenten als wij en gooien nu wel de wedstrijden eruit". PSV lijkt meer geraakt door de gebeurtenissen dan Nantes. De Fransen beloven een gepaste sfeer maar vanaf de aftrap is het groot feest in het stadion. Luide muziek, feestelijke snippers en een wilde speaker. De show must go on! 

Maar Emmen en Go Ahead niet!
Waar kleine clubs groot in kunnen zijn.Waar de grote UEFA de clubs tot doorspelen maant, lassen Emmen en Go Ahead eigenhandig hun wedstrijd af. In eerste instantie reageert de KNVB des UEFA’s. De bobo’s in Zeist dreigen op dezelfde avond nog met maatregelen en straffen tegen de clubs. Na een paar dagen wordt deze belachelijke opstelling ingetrokken.


Bron: Sport International, Sportweek

12 september 1990: De laatste interland van de DDR

$
0
0
Op 12 september 1990 speelt de DDR zijn laatste interland. In en tegen Belgie winnen de Oost-Duitsers met 0-2. Exact op deze dag tekenen de Geallieerden en Oost- en West-Duitsland een overeenkomst die van de beide landen weer één land maakt.

WK voetbal 1974; DDR-spelers gaan trainen

Het elftal van de DDR is best sterk in die dagen. Andreas Thom, Ulf Kirsten, Mathias Sammer. Er komt een mooie lichting aan voor Erich Honnecker en zijn communistische heilstaat. Als in november 1989 de muur valt, verandert er echter veel.

Ommekeer
Het is snel duidelijk dat een hereniging tussen Oost enWest een realistische optie is. Maar bijna een jaar lang blijft de DDR bestaan, terwijl de grenzen wagenwijd openstaan.

Ook het voetbalelftal blijft dus zijn wedstrijden spelen. En zo oefenen op 12 september 1990 de mannen van bondscoach Eduard Geyer tegen de Belgen van Guy Thijs.

Gehavend
Van alle DDR-talenten is alleen Mathias Sammer aanwezig. Op deze dag is dat voldoende. Hij kan het tegen de Belgen alleen af. Door twee doelpunten van Sammer wordt het 0-2.

Het is van een ongehoord toeval dat op diezelfde 12de september,  Oost- en West-Duitsland samen met de vier geallieerde winnaars van de Tweede Wereldoorlog (Frankrijk, Sovjet-Unie, Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten) in Moskou het '2+4-verdrag'  ondertekenen dat van Duitsland één land maakt.

De wedstrijd wordt afgefloten door de Nederlandse scheidsrechter, John Blankenstein. Als hij van het veld afstapt, heeft de DDR zijn laatste voetbalwedstrijd gespeeld. Zowel de Nederlandse scheidsrechter als de spelers zullen dan nog niet beseffen dat ze een historische wedstrijd hebben gespeeld. Na deze avond zullen de Oost-Duitse vedetten uit gaan komen voor een Verenigd Duitsland. 
Bron: Wikipedia

18 september 1988: Tuur slaat wereldkampioen knock out

$
0
0
Op 18 september 1988 is Regilio Tuur in één klap bekend. De op dat moment totaal onbekende Tuur slaat in de eerste ronde van het Olympisch toernooi van Seoul in 1988 de toenmalige wereldkampioen Kelcie Banks tegen het canvas. 


Tuur haalde al in de eerste ronde vernietigend uit. Met een rechtse hoek velde hij de Amerikaan. Die bleef vervolgens drie minuten roerloos op de grond liggen. Pas toen een paar vlijtige Koreanen met een brancard de ring betraden, stond Banks op. 

Die afgang was de Amerikaan toch ook wat te gortig. 

Na afloop werd Regilio Tuur vol ontzag met applaus onthaald in het Nederlands gedeelte van het atletendorp. Maar coach Gyula Bodis en verzorgen Jeu Jöris waakten voor overdreven euforie. 'Tuur ligt vanavond om tien uur in bed, laat dat maar aan mij over' aldus verzorger Jöris. 

Coach Gyula Bodis was na afloop van de wedstrijd vol lof over Tuur. 'Een voortreffelijk boksertje, die kleine zwartsman' aldus de trainer in een mengelmoes van Nederlands en Hongaars (ja daar werden in 1988 nog geen kamervragen over gesteld, over dat soort opmerkingen).

Uiteindelijk strandt Tuur in de kwartfinales van het toernooi. Maar Tuur acht zichzelf goed genoeg om een jaar later toe te treden tot de rijen der professionals. 

Tuur begint zijn carrière in de Verenigde Staten van Amerika. Hij bokst daar als professional in totaal 51 partijen: 46 overwinningen (dertig op knock-out), één onbeslist en vier nederlagen.

Bron: Brabants Dagblad

26 september 1987: En dan stopt Rijkaard ermee

$
0
0
Frank Rijkaard is het beu. Weer begint Johan Cruijff tegen hem aan te zeveren. Altijd maar weer dat gepraat. Nooit is het goed. Hij, de stille, moeilijke te doorgronden binnenvetter, laat er een paar goeie scheldwoorden uitrollen. Cruiff die wat verder weg staat en door de wind die over het trainingsveld staat, zijn woorden amper hoort, ziet wel de lichaamstaal van de speler. 'Ga jij maar naar binnen' zegt Cruijff en Rijkaard knakt. Hij is helemaal klaar met Cruijff.



Einde 1987 is niet het fijnste moment in het leven van Frank Rijkaard. In de zomer tekent hij voor PSV, die Rijkaard paaien met een stereotoren. Maar Rijkaard heeft nog een contract met Ajax. Rijkaard heeft zelf ook spijt van zijn impulsieve daad en door een rechtszaak wordt alles weer in orde gemaakt. Rijkaard en zijn stereotoren gaan wel door het slijk. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zo'n impulsieve daad te verrichten?

Terug bij Ajax is de situatie er ook niet makkelijker op geworden. Marco van Basten, Gerald Vanenburg en Ronald Koeman. Allemaal hebben ze de afgelopen jaren Ajax verlaten. Rijkaard is de laatste vedette. En Cruijff verwacht van vedetten iets extra's.

Maar Rijkaard wil helemaal niets extra's. Die wil gewoon voetballen. Lekker voetballen.

Cruijff neemt daar geen genoegen mee. Hij aait de vedette, sart de vedette. Daagt hem uit. Zowel op de training als in de pers. Rijkaard laat het gebeuren. Lijkt wel steeds apathischer te worden van de woorden van Cruijff.

Maar dan barst de bom. Rijkaard is het beu. De Amsterdammer zien ze niet meer terug bij Ajax. Rijkaard is dan wel niet heel spraakzaam, maar wel resoluut. Genoeg is genoeg.

Als Ajax op zondag FC den Bosch verslaat, wandelt Rijkaard over het strand. Hij overdenkt zijn mogelijkheden. Ajax is klaar. Op naar de volgende uitdaging.

Bron: Het Vrije Volk

27 september 1988: Ben Johnson betrapt op doping, geflikt in Seoul?

$
0
0
In 1988 tijdens de Olympische Spelen in Seoul, was de wereld getuige van één van de grootste dopingschandalen uit de geschiedenis van de spelen. Ben Johnson, in een fabelachtige tijd van 9,79 seconden winnaar van de 100 meter, werd twee dagen na zijn gouden race het Olympische dorp uitgesmeten, omdat urine-onderzoek sporen van stanozolol had aangetoond. Maar is de dopingvondst wel zo logisch? Niet als je weet wat voor belangen er in de atletiek spelen. Is Ben Johnson geflikt in Seoul?



Johnson wordt in Seoul betrapt op Stanozolol. Dat is een verboden spierversterkend middel. Niet zo geavanceerd. Johnson weet ook dat het gebruik van een kuur kort voor de Spelen hem in problemen kan brengen. Sterker nog: Stanozolol heeft de eigenschap dat het de spieren stram maakt. Het vergroot de kans op blessures.

Johnson, die al twee jaar de korte sprint volledig beheerste en in die periode tot een obsessie voor de machtige Amerikanen was uitgegroeid, houdt nu nog steeds vol dat hij geflikt is. Dat geeft hij ook aan in zijn biografie

Geflikt
Geflikt? Tijdens de Olympische Spelen? Het lijkt op het eerste oog onwaarschijnlijk, maar ook de Nederlandse atletiekgoeroe’s Henk Kraaijenhof en Jos Hermens hebben zo hun twijfels over de affaire Johnson. 

Kraaijenhof heeft meer dan eens geroepen er van overtuigd te zijn, dat er in Seoul geen zuiver spel is gespeeld. De lezing van Hermens is nog stelliger. Hermens weet zeker, dat Johnson is geofferd, nadat een aantal Oost-europese landen protesteerden tegen het grote aantal krachtsporters uit hun equipes, die bij controles door de mand vielen. 

'Om de boel koest te houden, is toen een groot Westers kanon geofferd', zei Hermens ooit. En wie kun je dan beter kiezen, dan de grote atletiekvedette uit Canada?

Pakken als ze je willen pakken
Een nogal boude bewering zou je kunnen zeggen maar Jos Hermens is er zeker van. Je wordt gepakt als ze willen dat je gepakt wordt. Het is een algemene gedachte die ook in het wielrennen bestaansrecht heeft, maar dus ook binnen de atletiekwereld gretig aftrek vindt; bij de dopingcontrole kun je geflikt worden.

Hermens: 'Johnson wist, of dacht tenminste, dat ze hem toch nooit zouden pakken, want dat gebeurde toch nooit. Het IOC wil ten koste van alles schone Spelen hebben en die kun je het beste schoon krijgen door alles onder de mat te vegen.' 

Zoals in Los Angeles, vier jaar eerder vrijwel zeker is gebeurd. Veel -gedrogeerd- goud werd daar gewonnen door Amerikaanse atleten. Veel werd er onder het tapijt geschoven is de veronderstelling. 

Een ander voorbeeld zijn  de Amerikaanse trials van 1988. Carl Lewis testte in 1988 tijdens de Olympic Trials, het evenement waar door Amerikaanse atleten de olympische startbewijzen vielen te verdienen, tot driemaal toe positief. 

De atleet verklaarde destijds met klem dat de positieve plasjes het gevolg moeten zijn geweest van het gebruik van een plantenextract. Een kwestie van 'inadvertent use', zo noemde Lewis de openbaring van de doping. 


Een beschrijving van dopingproducten uit het Leidsch Dagblad in 1988

Lewis kreeg - een nooit publiekelijk gemaakte - waarschuwing van het Amerikaans olympisch comité. De sprinter kwam er goed mee weg, want buiten de Verenigde Staten wordt dit argument - 'onbedoeld gebruik' - niet geaccepteerd. 

Conform die regel had de naam van Lewis dus uit de uitslagen van de Trials geschrapt moeten worden, en had hij niet mogen starten tijdens de Olympische Spelen van Seoul. In 1988 werd de affaire niet naar buiten gebracht. Het  werd pas jaren later echter openbaar.

Er zijn dus hogere machten actief in het wereldje die bepalen wie er wel of niet op doping worden betrapt? Of spelen er andere zaken? 

In 1986 worden er internationaal 32.982 sporters gecontroleerd. In 627 gevallen worden sporters betrapt op dopinggebruik. Dat betekent een percentage van 1,9%. Het betekent vooral niet dat slechts 1,9% doping gebruikt.

Ook in 1986 weten atleten maar al te goed hoe je de controle kunt omzeilen. Je kunt stoppen met je hormonenkuur of nog simpeler de urine in aanraking laten komen met een wasmiddel, eenvoudig tussen je nagels te bevestigen. Het slikken van een maskerend middel wil ook nog wel eens helpen. Eind jaren '80 is probenecid populair. Pedro Delgado wint er de Tour van 1988 mee.

Probenecid wordt voorgeschreven bij geslachtsziekten, het zorgt ervoor dat de penicilline niet meteen in de nieren terechtkomt en wordt uitgeplast. De stoffen blijven nog wat langer in het lichaam hangen. Uitermate handig bij de bestrijding van hardnekkige virussen, maar ook fijn als je verboden stoffen niet via je urine naar buiten wilt laten komen.

Eind jaren '80 staat probenecid nog niet op de dopinglijst. Het is dan ook een populair middel in de topsport. De internationale bonden zijn in deze jaren nog helemaal nog niet zo snel. Het duurt vaak lang voordat middelen worden toegevoegd aan de lijst met verboden middelen. Daarnaast zijn er ook nog geen 'out-of-competition' controles. Hierdoor kunnen sporters in alle rust een hormonenkuur volgen. En die vervolgens maskeren met talloze middelen die hen tot de beschikking staan.

In het tijdschrift Sport International van oktober 1987 is journalist Kees Kooman aanwezig bij de WK Atletiek in Rome. Hij komt terug met een aantal onthullende beweringen:
  • Diane Williams, Amerikaans atlete: 'Artsen geven alles, alsof het parkietenvoer is. En atleten nemen het. In het Oostblok staan de dokters erbij, bij ons niet'
  • Diane Williams, nogmaals: Wie zegt mij dat de dopingcontroles eerlijk verlopen? Het is heel eenvoudig om met urinemonsters te sjoemelen. Als ze je uit de sport willen hebben, kunnen ze je zo pakken
  • Pat Connoly, coach van Williams: 'Ik heb redenen om aan te nemen dat sommige atleten worden beschermd. Ik weet dat er niet correct met de resultaten wordt omgesprongen'.
  • Henk Kraaijenhof, Nederlands atletiekcoach: 'Het gevaar van hormonenkuren wordt vreselijk overdreven. Het eten van een bord friet is gevaarlijker'
  • John IJzerman, Nederlandse ploegarts in 1987: 'Waarom mag je vitaminen C wel aanvullen en Testosteron niet? Wij nemen graag sporters in bescherming en nagelen ze niet meteen aan de schandpaal. 
  • Nogmaals IJzerman: 'Er lopen aardig wat mensen in de sport die weten wat je moet doen om niet betrapt te worden. Ik refereer graag aan mijn Oostduitse collega die acht jaar geleden zei: de dopingcontrole is een intelligentietest. Ik denk weleens dat er IAAF-officials zijn die niet uit overtuiging, maar uit eigen carriere-belang op doping jagen. Hun stelling tegen doping maakt dat ze sneller in een of andere commissie komen.'
Een lijstje met uitspraken wat te denken geeft. Daarnaast wordt er in het artikel verwezen naar de commerciële belangen die spelen. Belangen van privé-instituten die gespecialiseerd zijn in doping-preparaten en belangen van organisatoren van bijvoorbeeld een Olympische Spelen die er geen belang bij hebben dat een atleet wordt betrapt.

Johnson
Terug naar Ben Johnson. Is hij geflikt? 

Johnson geeft in verhoren toe dat hij aan de verboden middelen zat. Hij noemt in de verhoren echter een ander middel, Furazobol, dan wat er bij hem in zijn urine is gevonden. Zijn begeleidingsteam weet niet hoe er Stanozolol in plaats van Furazobol is gevonden.

Johnson beweert jaren later dat iemand de Stanozolol later aan zijn urine heeft toegevoegd. Maar gezien bovenstaande beweringen kun je vragen stellen bij de affaire Johnson:

  • Ben Johnson had een professionele begeleidingsstaf onder leiding van Charlie Francis. De staf zou er alles aan hebben gedaan om Johnson clean aan de start te brengen
  • Bij dopingcontroles zijn er meerdere voorbeelden van willekeur. Waarin lotingen worden gemanipuleerd, of waar zoals bij Carl Lewis op niet gegronde redenen een dopingvondst niet openbaar wordt gemaakt. Lees ook op losseveter.nl deze ervaring van Raymond de Vries
  • Commerciele, politieke en persoonlijke belangen spelen vaak een rol bij het al dan niet betrappen of 'bedekken' van een atleet
Zoals John IJzerman al aangaf: De dopingcontrole is een intelligentietest. Was Ben Johnson zo dom om wat te slikken of niet uitgekookt genoeg waardoor hij het establishment tegen zich kreeg? 

Bron: Sport International, NRC, Leidsch Dagblad

Sportgeschiedenis oktober: Bom voorkomt bijna deelname aan EK '88

$
0
0
Op de foto zit Andreas Charitou gebukt voor zijn doel. Witte rookpluimen omringen de doelman  van Cyprus. Een harde knal is de rookpluimen vooraf gegaan. De doelman is na die knal door de knieen gegaan. Even later verlaat hij dizzy het veld. 


Het volksfeest wat Nederland-Cyprus had moeten worden is plotsklaps voorbij.  De wedstrijd wordt nog wel uitgespeeld en met maarliefst 8-0 gewonnen. Het heeft geen enkele waarde. De UEFA maakt er in eerste instantie een 0-3 reglementaire overwinning voor Cyprus van. Dat betekent dat Nederland uit in Griekenland moet winnen.
Zover komt het niet. De Nederlandse lobby met in de hoofdrollen Jo van Marle, Andre van der Louw en Co Greep, heeft succes in Bern. Nederland dient de wedstrijd zonder publiek over te spelen. Het wordt in tweede instantie 4-0. Nederland maakt zich op voor een succesvol EK 1988.

5 oktober:
1977 - Het Nederlands voetbalelftal speelt met 0-0 gelijk tegen de Sovjet-Unie in een oefenduel in Rotterdam. Oranje telt twee debutanten: Ernie Brandts (PSV) en Tscheu La Ling (Ajax).

11 oktober:
1978 - Het Nederlands voetbalelftal wint in Bern met 3-1 van Zwitserland in de kwalificatiereeks voor het EK voetbal 1980.
1980 - Het Nederlands voetbalelftal speelt in Eindhoven met 1-1 gelijk tegen West-Duitsland. Bondscoach Jan Zwartkruis laat vijf spelers debuteren in het oefenduel van Oranje: doelman Hans van Breukelen (FC Utrecht), Martin Jol (FC Twente), Jos Jonker (AZ’67), Pier Tol (AZ’67) en Keje Molenaar(Ajax).
1995 - Onder meer dankzij een hattrick van Marc Overmars wint het Nederlands voetbalelftal met 4-0 van Malta in de EK-kwalificatiereeks.

12 oktober:
1977 - Het Nederlands voetbalelftal wint in Belfast met 1-0 van Noord-Ierland in in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1978 in Argentinië. PSV'er Willy van de Kerkhof maakt in de 74ste minuut het enige doelpunt. Zijn clubgenoot Willy van der Kuylen speelt zijn 22ste en laatste interland voor Oranje.
1983 - Het Nederlands voetbalelftal buigt in Dublin een 2-0 achterstand tegen Ierland om in een 3-2 overwinning. Ruud Gullit (tweemaal) en Marco van Basten scoren na rust voor Oranje in het EK-kwalificatieduel. Verdediger Sonny Silooy (Ajax) maakt zijn debuut voor Oranje.

13 oktober:
1976 - Het Nederlands voetbalelftal speelt in De Kuip met 2-2 gelijk tegen Noord-Ierland in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1978 in Argentinië.Ruud Krol en Johan Cruijff maken na rust de Nederlandse doelpunten.

14 oktober:
1981 - Het Nederlands voetbalelftal houdt de hoop op de deelname aan het WK voetbal 1982 levend door België in Rotterdam met 3-0 te verslaan.Ruud Geels (20ste) en Frans Thijssen (14de) spelen hun laatste interland voor Oranje.
1987 - Het Nederlands voetbalelftal doet een goede stap op weg naar het EK voetbal 1988 door Polen in Zabrze met 2-0 te verslaan. Ruud Gullit maakt beide doelpunten. PSV'er Berry van Aerle maakt zijn debuut voor Oranje.

15 oktober:
1986 - Het Nederlands voetbalelftal begint de EK-kwalificatiereeks met een 1-0 zege op Hongarije. Marco van Basten maakt het enige doelpunt van de wedstrijd.

16 oktober: 
1985 - Het Nederlands voetbalelftal verliest in de play-offs voor deelname aan het WK voetbal 1986 de eerste wedstrijd van België. Frank Vercauteren tekent voor de enige treffer, nadat Oranje al na vier minuten met tien man speelt na de rode kaart voor Wim Kieft.

17 oktober:
1984 - Het Nederlands voetbalelftal begint de WK-kwalificatiereeks met een thuisnederlaag (1-2) tegen Hongarije.

19 oktober:
1988 - Het Nederlands voetbalelftal speelt in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1990 in Italië met 0-0 gelijk tegen aartsrivaal West-Duitsland.

20 oktober:
1982 - In het Olympisch Stadion Loezjniki vindt een ramp plaats tijdens de voetbalwedstrijd Spartak Moskou-HFC Haarlem. Als in de slotfase een goal wordt gescoord komen ten minste 66 toeschouwers, maar waarschijnlijk veel meer, om in het gedrang.
1992 - Het Argentijns voetbalelftal wint de eerste editie van de Confederations Cup door in de finale gastland Saoedi-Arabië met 3-1 te verslaan.

21 oktober:
1990 - De Braziliaanse autocoureur Ayrton Senna wordt voor de tweede maal wereldkampioen Formule 1. Hij behaalt deze titel in de voorlaatste Grand Prix van het seizoen op het Circuit Suzuka (Japan).

26 oktober: 
1977 - Het Nederlands voetbalelftal wint in Amsterdam met 1-0 van België in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1978 in Argentinië. PSV'er René van de Kerkhofmaakt in de vierde minuut het enige doelpunt. Het blijkt later de laatste (en 48ste) interland van sterspeler Johan Cruijff in Oranje.

28 oktober:
1987 - Bomincident tijdens de EK-voetbal kwalificatiewedstrijd tussen Nederland en Cyprus. Ondanks hevig protest van de Griekse voetbalbond wordt de uitslag niet omgezet in een reglementaire 0-2 nederlaag voor Oranje, maar mag volgens de UEFA de wedstrijd overgespeeld worden. Hierdoor kwalificeert Oranje zich alsnog voor het toernooi in 1988 in Duitsland, en wordt Europees Kampioen.
 

18 oktober 1968: Bob Beamon: "Amerika is een ziek land"

$
0
0
Op 18 oktober 1968 springt Bob Beamon naar een legendarisch record van 8.90. Dit record, dat erg lang in de boeken blijft, heeft altijd het verhaal rondom Beamon bepaald. Veel minder bekend is dat de gouden sprong van Beamon op die 18e oktober van veel glans werd ontdaan door de gebeurtenissen rondom de Amerikaanse sprinters Tommie Smith en John Carlos. 

Alle zwarte atleten die die dag een medaille wonnen gingen zwaar in protest tegen de schorsing die Smith en Carlos werden opgelegd. Het ontlokte Beamon de uitspraak: "ledereen moet kunnen zien, dat Amerika een ziek land is."



In de Verenigde Staten is het op dit moment erg onrustig. De raciale tegenstellingen die weer volop aan de oppervlakte komen in Ferguson, bewijzen dat deze tegenstellingen na al die jaren nog aanwezig zijn. In 1968 wordt ook de Olympische ploeg van de USA volop in de rassenkwesties betrokken.

Net als in 2014 is het in 1968 erg onrustig in de wereld. De onlusten spelen zich dan, buiten het onvermijdelijke Israel-Palestina-conflict, vooral af in Vietnam. De koude oorlog is volop bezig. En over de rug van de Vietnamese bevolking vechten de Amerikanen tegen de Communisten.

Ook binnen Amerika is het onrustig. De rassensegregatie is pas vier jaar geleden, in 1964, ontbonden. De Amerikaanse bevolking moet nog aan elkaar wennen.

De Amerikaanse sprinters Tommie Smith en John Carlos verlaten op 18 oktober 1964 het Olympisch dorp, nadat zij door het Amerikaanse Olympische Comité zijn geschorst. De schorsing volgde op de moeilijkheden die waren ontstaan doordat Smith en Carlos tijdens de ceremonie protocollair van de 200 meter, waarop zij goud en brons wonnen, een demonstratie voor de “black power" beweging hielden.

Later op die dag stelde het Amerikaanse Olympische Comité Carlos en Smith een ultimatum. Binnen 48 uur dienden de atleten Mexico te verlaten. De leiding van de Amerikaanse ploeg betuigde in een communiqué haar spijt over het gebeuren en bood het Internationaal Olympisch Comité, het Mexicaanse organisatiecomité en de inwoners van Mexico excuses aan voor „het misplaatste gedrag" van Smith en Carlos.

Korte tijd na de beslissing van het Amerikaanse Olympische comité, kwamen de zwarte Amerikaanse atleten in spoedberaad bijeen in het Olympische dorp. Velen toonden zich geschokt door de schorsing van Smith en Carlos. Een van de roeiers, Cleve Levingiston, zei: „We hebben altijd gedacht, dat er in de Verenigde Staten vrijheid van meningsuiting was, maar dit is onderdrukking."

Veel atleten kondigden na de maatregelen van het Amerikaanse NOC aan dat zij bij het behalen van een medaille ook ten gunste van de „black-power" beweging zouden demonstreren, terwijl sommige atleten zelfs het voornemen hadden het Olympische dorp onmiddellijk te verlaten.

Op diezelfde dag kwamen een aantal zwarte atleten nog in actie in het Olympisch stadion. De verspringers Ralph Boston (brons) en Bob Beamon (goud) hielden woord en voegden zich bij de medaille uitreiking de „Black Power"-demonstranten. Op het erepodium verscheen Boston blootsvoets en trok Beamon zijn broekspijpen zover omhoog, dat zijn zwarte kousen zichtbaar werden. Boston: „Ik stond op blote voelen op het platform omdat ik wilde protesteren tegen het naar huis zenden van Tommie Smith en John Carlos'. Hij voegde er strijdlustig aan toe: „Ze zullen mij ook naar huis moeten sturen als zij consequent willen blijven".


Boston was verder nooit betrokken bij de „black power"-beweging. „Ik was het alleen niet eens met de beslissing van het comité", zei hij. Bob Beamon was nog stelliger in zijn commentaar: „Iedereen moet kunnen zien dat Amerika een ziek land is".

Beamon en Boston waren niet de enige zwarte atleten die subtiel protesteerden tegen het wegsturen van Smith en Carlos. De drie medaillewinnaars op de 400 meter Evans, James en Freeman, droegen tijdens de ceremonie een zwarte baret. Eén van dé kenmerken van de Black power-beweging. Op de vraag van journalisten waarom zij die baretten droegen waren de drie duidelijk, “ tegen de regen" beweerde de drie.

Het Amerikaanse Olympische comité trad verder niet op tegen de protesten. Kennelijk was de zwarte kleding een te subtiel protest om op te treden. Daarnaast is het voorstelbaar dat de Amerikaanse bestuurders niet nóg meer onrust wilden veroorzaken binnen hun eigen ploeg.



Subtiel racisme?
Het voorval met de Smith en Carlos bewijst dat de raciale kwesties in Amerika nog niet zijn opgelost. Maar ook in Nederland heeft men in 1968 nog een andere moraal. Het woord 'neger' is in de jaren '60 en '70 een normaal woord. Toch heeft het stukje uit Het Vrije Volk van die tijd: 'Records voor negers' een vreemde toonzetting. 




Bron: Leeuwarder Courant, Vrije Volk

20 oktober 1982: de sterke periode van HFC Haarlem

$
0
0
In Haarlem werd begin jaren '80 een unieke voetbalploeg samengesteld die zelfs Europees voetbal haalde. Hans van Doorneveld en Luc Nijholt halen herinneringen op aan de beste periode van Fc Haarlem. 

Vertrek van FC Haarlem van Schiphol naar Moskou, voor het UEFA Cup duel tegen Sp…

Haarlem was niet bepaald een favoriet toen op 13 augustus 1980 de competitie begon. Hoe anders was het toen de debuterende Hans van Doorneveld in de zomer van 1980 coach werd van Haarlem.
Op het veld stond de ideale mix van routiniers en jonge talenten.

Oudgedienden als Piet Huyg, Keith Masefield, Gerrie Kleton en Abe van den Ban wilden het verloren gegane terrein goed maken, terwijl Ruud Gullit, Edward Metgod en Wim Balm net waren doorgebroken.

Van Doorneveld: ,,Mijn grote voordeel was dat de selectie nagenoeg intact bleef. En verder besloot ik Martin Haar als libero vlak voor de drie verdedigers op te stellen. Wij waren één van de eerste ploegen die zo voetbalden. Martin had daar nog nooit gespeeld, maar deed het fantastisch. Terwijl hij eigenlijk wilde stoppen met betaald voetbal vanwege een chronische achillespeesblessure. Ik ben de hele zomer met hem gaan trainen, waardoor hij fitter werd en geen last meer had.''

Haarlem was oppermachtig, herinnert Van Doorneveld zich. ,,We wonnen gelijk de eerste periode en werden kampioen met een straatlengte voorsprong op Vitesse.'' Op zondag 17 mei 1981 kon het kampioenschap worden gevierd. Op eigen veld werd FC Amsterdam met 2-0 verslagen.

De beleving van Luc Nijholt
Haarlem promoveert en mag dan tegen de grote clubs aantreden. Het unieke aan die tijd was dat er bij Haarlem constant talenten doorbreken. Luc Nijholt, één van hen, kan zich zijn debuut nog goed herinneren: "Van Doorneveld hield zijn belofte door mij op een septemberavond in 1981 (nog ziek van een 2-0 nederlaag tegen Roda JC) op te bellen met de mededeling dat ik zou meetrainen met de mannen van het eerste en waarschijnlijk tegen het grote AZ, 67 mijn debuut zou mogen maken."

"Mijn directe tegenstander heette Pier Tol, de gevreesde Volendamse doelpuntenmachine. Het werd 0-0 en ik speelde Tol volledig uit de wedstrijd. Toen ik de volgende ochtend de sportpagina’s uit zat te spellen, besefte ik dat ik me waarschijnlijk in één klap in de basis van FC Haarlem had gespeeld.
Het was een jongensdroom die uitkwam, ik nam als debutant de plaats in van Gerrie Kleton, één van de ‘gearriveerde ‘spelers. Toch had ik direct het gevoel dat ik door de rest van de selectie onmiddellijk werd geaccepteerd."

"Martin Haar, die bekend stond als een echte gabber van Kleton zei na de wedstrijd tegen AZ, 67 : “Als je zo blijft spelen, verdwijn je nooit meer uit de basis."

Het Haarlem uit die dagen was één grote vriendenploeg, de saamhorigheid en het onderling respect waren groot. Alles draaide om het belang van het team, plezier in het spelletje, discipline en mentaliteit. Wie net kwam kijken én lak had aan één van die kwaliteiten werd door de vaste kern op niet mis te verstane wijze terechtgewezen.

Nijholt: "Zo kan ik me Raymond Atteveld herinneren die, koud in de selectie opgenomen, lekker de blufkikker speelde en op de training rondliep alsof hij verdorie het voetballen had uitgevonden. Dat schreeuwde natuurlijk om een afstraffing. Terwijl de trainer neuriënd de andere kant op stond te kijken, werd Raymond binnen tien minuten door Masefield, Haar en mij zó schandalig voor z’n poten geschopt dat hij na de training stond te huilen bij zijn auto."

"Dat beeld van die gesloopte gozer, jankend over zijn auto heenhangend, zal ik van mijn leven niet vergeten.Hij had zijn les geleerd, welkom bij de club."

De periode van 1981 tot en met 1984 zou de boeken ingaan als één van de meest succesvolle in de Haarlemse clubgeschiedenis. Onder impulsen van excellerende voetballers als Martin Haar, Ruud Gullit en Luc Nijholt plaatste het zich voor Europees voetbal en werd Haarlem-uit een gevreesd affiche in de eredivisie.

"Tot 1985 was het een ware aaneenschakeling van hoogtepunten. We speelden de halve finale KNVB-beker tegen Feyenoord, versloegen het Ajax van Van Basten in de eigen Meer met 0-3 en liepen PSV omver op de Gijzenkade met 4-1".

"Ondanks het gevoelige verlies van Ruud Gullit (aan Feyenoord) bleven we een homogeen, uitgebalanceerd en bovendien succesvol elftal. De eerste Europacupronde tegen AA Gent staat in mijn geheugen gegrift. We hadden onze intrek genomen in een eenvoudig sporthotelletje te Zandvoort, waar we tot vlak voor het vertrek nog een biljartje legden. De sfeer was gemoedelijk en niets leek er op dat we op de drempel stonden van een uniek moment. Dat werd ons pas duidelijk bij het betreden van het stadion, dat letterlijk tot de laatste plaats was volgepropt. Kippenvel, en tegelijkertijd het gevoel dat ons niets meer kon gebeuren. AA Gent verloor met 2-1."

De volgende ronde tegen Spartak Moskou zouden de Noord-Hollanders tegen wil en dank in de geschiedenisboeken terechtkomen. Alleen niet vanwege het resultaat (er werd kansloos met 2-0 en 1-3 verloren), maar vanwege het feit dat bij een menselijke aardverschuiving op de tribune 340 toeschouwers jammerlijk om het leven kwamen.

Spartak Moskou – FC Haarlem werd daarmee de grootste voetbalramp in de historie van het moderne voetbal. Het zou tot de ‘Glasnost’ duren (zes jaar later) voor de gruwelijke waarheid werd prijsgegeven.

"Op het moment dat het gebeurde ben je geconcentreerd met de wedstrijd bezig. Onze aandacht werd pas getrokken toen tientallen ambulances af en aan reden met loeiende sirenes. Later verneem je dan pas de bizarre details. We wisten bij het verlaten van het veld al dat er iets dramatisch was gebeurd maar om dan later te beseffen dat er op nog geen honderd meter afstand ruim driehonderd doden zijn gevallen. Onvoorstelbaar."

De successtory van Haarlem kwam geleidelijk aan een einde vanwege een stelselmatige uitholling van de selectie. Met lede ogen zag Nijholt dat sleutelspelers werden verkocht, de opbrengst grotendeels terugvloeide in de clubkas ten behoeve van de begroting en slechts een bescheiden bedrag werd uitgetrokken voor nieuwe, kwalitatief mindere, spelers. Haarlem riep zodoende de sportieve teloorgang over zichzelf af.

Bron: NRC, divese weblogs, eerder verschenen op Fok.nl

30 oktober 1974: The rumble in the jungle, hoe Ali in gedachte al tegen Foreman bokste

$
0
0
Voormalig wereldkampioen boksen George Foreman beweert dat hij verdovende medicijnen toegediend kreeg vlak voor zijn legendarische titelgevecht “the rumble of the jungle” tegen Mohammed Ali in 1974. Dat vertelt Foreman in zijn biografie "God in My Corner".  Er bestaan echter ook andere –zelfs wetenschappelijke- theorieën over het verlies van Foreman.


De 58-jarige Foreman beweert in zijn biografie dat zijn trainer hem een drankje voorschotelde dat sterk naar medicijnen smaakte. ''Ik spuwde het bijna uit. 'Ik zei man ik weet dat hier medicijnen inzitten, maar moest naar de ring met de smaak nog in mijn mond. Na de derde ronde was ik zo moe als normaal na 15 ronden. Ik dacht wat gebeurt er, heeft iemand drugs in mijn drank gedaan?'' aldus Foreman.

Foreman was uitgesproken favoriet voor het gevecht. De "Rumble in the Jungle" liep echter anders af. Mohammed Ali gebruikte een speciale tactiek om Foreman's aanvallen op te vangen en af te slaan. Een vermoiede Foreman verloor uiteindelijk het gevecht.

Foreman beweert niet voor het eerst dat hij gedrogeerd werd voor het gevecht. . In de jaren die volgden zou hij tal van uitvluchten zoeken om zijn verlies te verklaren. Zo beweerde hij later ook nog dat de trainers van Ali de ringtouwen losser hadden gemaakt, ten faveure van Ali's tactiek. Later bood hij zijn verontschuldigingen aan voor dit verwijt.

Waarom nog zo’n ophef over deze wedstrijd?
The Rumble in de Jungle van 30 oktober 1974 is één van de meest legendarische bokswedstrijden ooit. Het gevecht vond plaats voor een uitzinnige menigte in Kinshasa, Zaïre (nu Congo). Het gevecht was het eerste door Don King gearrangeerd en gepromoot gevecht. King, later manager van Mike Tyson, kreeg het voor elkaar Ali en Foreman elk een contract te laten tekenen, waarin hij hen $5 miljoen prijzengeld beloofde als ze voor hem zouden vechten.

King had het geld echter niet en ging op zoek naar een land buiten de VS, dat bereid was het gevecht te sponsoren. De president van Zaïre, Mobutu Sese Seko, bood zijn land aan als toneel voor het gevecht. Hij verheugde zich op de aandacht die een dergelijk evenement op hem en zijn land zou vestigen.

Foreman en Ali brachten beiden een groot deel van de zomer trainend in Zaïre door, om aan het tropische klimaat te kunnen wennen. Het gevecht zou oorspronkelijk in september plaatsvinden, maar als gevolg van een blessure die Foreman opliep tijdens zijn training, werd een nieuwe datum gepland in oktober. Foreman ging het gevecht in als de favoriet. Foreman was jonger. Er werd verwacht dat hij beter bestand zou zijn tegen de hitte.

Het gevecht in Zaïre werd enorm gehyped. Er waren tal van Hollywoodsterren aanwezig en enkele voormalig wereldkampioenen, waaronder Norton en Frazier. Ook de deelname van Ali stond garant voor extra media-aandacht. “I’m gonna Float like a butterfly and Sting like a bee/ Your hands can’t hit/ What your eyes can’t see.”” is één van de meest legendarische Ali-uitspraken. Hij deed deze uitspraak in Zaïre. Over de wedstrijd werd uitendelijk zelfs een film gemaakt; When we were Kings,. Ali ontving voor deze film later een Oscar.

Het opmerkelijkwe wedstrijdverloop
De wedstrijd is mede zo opmerkelijk door het wedstrijdverloop. Ali won wel op een heel bijzondere manier van Foreman. Hij zette de eerste ronde een aanval op Foreman in en ging het gevecht aan. Dit was opmerkelijk, Ali moest het met name van zijn snelheid en vaardigheid hebben en Foreman van zijn brute stootkracht. Een gevecht zoals Ali dat aanging zou normaliter in het voordeel van Foreman uitpakken.

Ali’s strijdplan had in de eerste ronde echter geen effect. Foreman bleef redelijk overeind en wist Ali zelf ook goed te raken. Ali veranderde in de tweede ronde daarom zijn tactiek.

Vrijwel direct in de tweede ronde ging Ali in de touwen hangen. Hij stond het Foreman toe hem te raken, zonder dat hij zelf ook maar een poging ondernam om Foreman te raken. Later zou Ali, naast rap op de voeten, ook rap van tong, deze strategie rope-a-dope noemen.

In de hitte legde Foreman al zijn energie in zijn stoten. Ali ontweek deze stoten of zorgde ervoor dat zijn verdediging in orde was. Ali plaatste af en toe een directe stoot op het hoofd van Foreman, wiens gezicht al snel begon op te zetten.

Na een aantal ronden begonnen Foremans inspanningen zijn tol te eisen. Hij raakte zichtbaar vermoeid. Zijn gezicht leek symbool te staan voor zijn fysieke situatie. Hoe erger zijn gezicht zwol hoe meer het leek dat zijn conditie het liet afweten.

De bedoeling van Ali's strategie werd duidelijk toen Ali aan het begin van de vierde ronde opeens een serie combinaties op Foreman losliet. Ali lusteloosheid was slechts een pose. Hij was nog zeker niet verslagen. In de achtste ronde plaatste Ali een beslissende serie stoten. Foreman was hier tegen niet bestand en ging uiteindelijk neer. Tot ieders verrassing had de oudere Ali de jongere Foreman in de slopende hitte verslagen.

Goed voorbereid
De tactiek van Muhammad Ali was, bleek later, zorgvuldig voorbereid. Voordat Ali in 1974 in Kinshasa Foreman ontmoette, oefende hij zijn rechtse en linkse directen alsof de naderende bokswedstrijd hem niets kon schelen. Af en toe haalde hij wat onsamenhangend uit naar zijn sparringpartner; het leek alsof hij afwezig tegen een stootzak stompte. Ali hing voornamelijk in de touwen en liet zich door zijn opponent als stootzak gebruiken.

Wetenschapsjournaliste Lynne McTaggart heeft Ali’s gedrag onderzocht en er zelfs een verklaring voor gevonden: ,,Gedurende de laatste jaren van zijn loopbaan deed hij dat steeds vaker: veel van zijn trainingstijd gebruikte Ali om te leren hoe hij de rechtse directen, hoeken, zwaaistoten en stopstoten van zijn tegenstander kon opvangen of ontwijken. Hij onderzocht hoe hij zijn hoofd een fractie van een seconde voordat hij zou worden geraakt moest verplaatsen, of waar hij een stoot mentaal kon afbuigen, zodat de treffer hem geen pijn zou doen."

"Muhammad Ali was niet bezig zijn lichaam te trainen hoe hij kon winnen; hij trainde zijn geest om niet te verliezen -vooral op het moment dat hij, om en nabij de twaalfde ronde uitgeput dreigde te raken. Het belangrijkste werk gebeurde niet in de ring, maar in zijn leunstoel. Hij bokste de wedstrijd van te voren in gedachten. Hij gebruikte zijn intenties."

"Zo werd Ali succesvol - en na mijn bestudering van de wetenschap achter intenties denk ik dat wij met een dergelijk bewust gebruik van onze intenties op alle terreinen van ons leven beter kunnen presteren en zelfs onze gezondheid kunnen beïnvloeden."

,,De meest leerzame voorbeelden zijn afkomstig uit de sport. Misschien wel alle topsporters uit alle mogelijke disciplines trainen routinematig ‘imaginair’, ze trainen ‘innerlijk’. Aandachtsconcentratie (focussen) wordt tegenwoordig in de sport beschouwd als essentieel voor het verbeteren van prestaties."

"Zwemmers, schaatsers, gewichtheffers en voetballers - allemaal maken ze gebruik van hun intentie om hun prestaties op te vijzelen. Zelfs bij golfen en rotswanden beklimmen wordt gebruikt van intentie."

McTaggart gaat verder: ,,Muhammad Ali ontwikkelde bewust mentale vaardigheden die zijn prestaties in de ring zouden verbeteren. Vóór een wedstrijd paste Ali zelfmotivatie methoden toe: visualisatie, imaginair trainen, zelfbevestiging, waarbij hij zich liet leiden door misschien wel het krachtigste epigram van zelfwaarde dat iemand ooit heeft geuit: de legendarisch geworden woorden 'I am the greatest!'

"Bovendien zei Ali in het openbaar herhaaldelijk wat zijn intenties waren. Zijn aanhoudende spervuren van rijmpjes leken heel kinderachtig of onschuldig, maar het waren uiterst specifiek intenties in vermomming. Zoals deze: ‘Archie Moore is sure to hug the floor by the end of four.’

Of deze: ‘Now Clay swings with a right, what a beautiful swing! And the punch knocks the Bear clear out of the ring!’ Vóór een wedstrijd herhaalde Ali deze rijmpjes als een soort mantra: tegenover de pers, tegenover zijn tegenstanders en zelfs nog in de ring - net zolang tot hij de inhoud als een feit had geaccepteerd.

Toen Foreman en Ali aan hun titatenstrijd in Kinshasa begonnen, was Foreman zeven jaar jonger dan Ali en stond hij bekend als één van de gevaarlijkste boksers van het moment. Slechts twee maanden eerder had hij Ken Norton na slechts twee ronden en vijf stoten tegen het hoofd voor dood achtergelaten op het canvas. Desondanks herschreef Ali in de weken voor hun ontmoeting het verhaal over het gevecht tussen Norton en Foreman en herhaalde dat, vrijwel letterlijk, tegenover iedere journalist die hem interviewde. ‘Hij kan hard stoten, maar raken kan hij niet’, zei hij, met een flitsende boksbeweging door de lucht, voor de neus van de verslaggever.

‘Foreman duwt zijn tegenstanders omver. Zijn stoten zijn veel te traag - het duurt een jaar voordat ze er zijn. Dacht je soms dat mij dat verontrust? Dit gaat de grootste ommekeer worden in de geschiedenis van het boksen!’,,De uitkomst is bekend: Ali’s intentie werd werkelijkheid in de ‘jungle’ van Kinshasa, de hoofdstad van Kongo."



Bron: Wikipedia, NRC, Sportwereld.be, eerder gepubliceerd op Fok.nl

30 oktober 1970: Sjaak Swart in het nauw

$
0
0
Sjaak Swart wordt omringd door vier PSV'ers. Is hij in het nauw gebracht en trapt hij daarom de bal weg? Of is dit een dappere doelpoging tegen een fel verdedigend PSV?




Sjaak Swart is een fijne technicus. Bal aan de voet, dreigen naar buiten en dan naar binnen passeren. Of andersom. Maar op 30 oktober 1970 oogt Mister Ajax opgejaagd.

De mannen met de fijn gestreepte shirts aan komen uit Eindhoven en spelen voor PSV. Met vereende krachten hebben zij Swart in het centrum vastgezet. Nummer 7 maakt nog een halfslachtige tackle. Hij staat kennelijk op zijn hakken en lijkt eerder een trappende beweging te maken. Maar Swart is eerder.

Hij trapt de bal met buitenkant voet. Gaat de bal op doel of de tribune in?

Feit is dat Ajax deze wedstrijd op 30 oktober met 1-0 wint. Ajax was in die jaren overslaanbaar. Ook voor een paar fanatieke Eindhovenaren van PSV.

Sportgeschiedenis november: Bayern Munchen vergalt afscheid Cruijff

$
0
0
Op 7 november 1978 organiseert Ajax een afscheidswedstrijd voor Johan Cruijff. Cruijff wordt op de foto joviaal begroet door Gerd Muller. Die was in de wedstrijd niet zo joviaal meer. Gerd en zijn Beierse teamgenoten van Bayern Munchen verpletteren Ajax met 8-0. 



Het verhaal gaat dat Ajax de Duitsers hoogst arrogant had ontvangen op Schiphol. Daarnaast stond er uit het verleden nog een rekening open. Was het niet Cruijff die in zijn hoogtijdagen de Duitsers steeds had vernederd? 


Daarnaast was er ook sprake van een groot klasseverschil. Bayern was in die tijd wereldtop. In 1978 was Ajax dat niet bepaald meer. Met middenmoters als Wiggemansen, Wickel en Pen werd Cruijff omgeven. Een combinatie van factoren die de 8-0 verklaarbaar maakte. 


1 november:
1972 - Het Nederlands voetbalelftal verslaat Noorwegen met 9-0 in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1974 in West-Duitsland. Johan Neeskens scoort drie keer in stadion De Kuip in Rotterdam. Theo Pahlplatz speelt zijn dertiende en laatste interland voor Oranje

3 november:

1950 - Argentinië wint het eerste wereldkampioenschap basketbal

5 november:

1972 - De Amerikaanse schaker Bobby Fischer verslaat de Rus Boris Spasski in Reykjavik (IJsland) en wordt wereldkampioen.

6 november:

1956 - Nederland trekt zich terug van de Olympische Spelen in Melbourne uit protest tegen de Sovjet-inval in Hongarije.

7 november:

1978 - Ajax organiseert een afscheidswedstrijd voor Johan Cruijff tegen Bayern München. De Duitse club wint met 8-0.

11 november:

1970 - Middenvelder Johan Neeskens maakt zijn debuut voor het Nederlands voetbalelftal in de EK-kwalificatiewedstrijd in en tegen de DDR

13 november:

1991 - Het Sovjet-Russisch voetbalelftal speelt zijn laatste wedstrijd. Tegenstander is Cyprus.

14 november:

1984 - Opnieuw tegenslag voor het Nederlands voetbalelftal, want ook het tweede duel in de WK-kwalificatiereeks gaat verloren. In Wenen wint Oostenrijk door een late eigen treffer van Michel Valke.

15 november:

1970 - Doelman Eddy Treijtel schiet tijdens een voetbalwedstrijd een meeuw uit de lucht.
1978 - Het Nederlands voetbalelftal wint ook het derde duel in de kwalificatiereeks voor het EK voetbal 1980. In Rotterdam wordt de DDR met 3-0 verslagen. John Metgod (AZ’67) maakt zijn debuut voor Oranje.
1982 - In het uitverkochte sportpaleis Ahoy' in Rotterdam verdedigt bokser Rudi Koopmans met succes zijn Europese titel in het halfzwaargewicht tegen landgenoot Alex Blanchard, die verliest op technisch knock-out.

16 november:

1983 - Het Nederlands voetbalelftal behoudt kans op deelname aan het EK voetbal 1984 door directe concurrent Spanje in Rotterdam met 2-1 te verslaan. Peter Houtman en Ruud Gullit scoren voor Oranje.
1988 - Regerend Europees kampioen Nederland verliest met 1-0 van Italië. Gianluca Vialli maakt het enige doelpunt in de oefeninterland in Rome.

18 november:

1973 - Het Nederlands voetbalelftal speelt in Amsterdam met 0-0 gelijk tegen België in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1974 in West-Duitsland. Barry Hulshoff en Gerrie Mühren spelen hun laatste interland voor Oranje.
1981 - Het Nederlands voetbalelftal wordt uitgeschakeld voor het WK voetbal 1982. Frankrijk is in het Parc des Princes met 2-0 te sterk. Michel Platini en Didier Six scoren na rust. Johan Neeskens (49ste) en John Rep (42ste) spelen hun laatste interland voor Oranje.

19 november:

1969 - Pelé scoort uit een penalty in de 78e minuut van de voetbalwedstrijd Santos FC tegen Vasco da Gama zijn 1000e doelpunt.
1980 - Het Nederlands voetbalelftal verliest ook de tweede wedstrijd in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 1982. België wint in Brussel met 1-0 door een rake strafschop na rust van spits Erwin Vandenbergh.
1986 - Het Nederlands voetbalelftal speelt in Amsterdam met 0-0 gelijk tegen Polen in de EK-kwalificatiereeks.

20 november: 

1974 - Het Nederlands voetbalelftal verslaat Italië in Rotterdam met 3-1 in de kwalificatiereeks voor het EK voetbal 1976, onder meer door twee doelpunten van Johan Cruijff.
1985 - België verliest van Nederland met 2-1, maar plaatst zich desondanks voor de eindronde van het wereldkampioenschap voetbal in Mexico dankzij een rake kopbal vijf minuten voor tijd van Georges Grün en de 1-0 thuiszege.
1990 - Opheffing van de DFV, de nationale voetbalbond van de DDR, die opgaat in de Duitse voetbalbond DFB.

21 november:

1979 - Het Nederlands voetbalelftal dwingt deelname af aan het EK voetbal 1980 door in Leipzig met 3-2 te winnen van de DDR. Het duel wordt ontsierd door rode kaarten voor Tscheu La Ling (Nederland) en Konrad Weise (DDR).

22 november: 

1975 - Door een doelpunt van Fabio Capello verliest het Nederlands voetbalelftal in Rome met 1-0 van Italië in de kwalificatiereeks voor het EK voetbal 1976.
1986 - De twintigjarige Mike Tyson wordt de jongste kampioen zwaargewicht wanneer hij Trevor Berbick verslaat.

25 november: 

1892 - De Franse baron Pierre de Coubertin lanceert het idee de Olympische Spelen in moderne vorm te doen herleven.

28 november:

1995 - Ajax wint de wereldbeker voor clubteams in Tokio, na strafschoppen, van het Zuid-Amerikaanse Gremio.

30 november:



1872 - Eerste voetbal-interland ooit, op Hamilton Crescent, Glasgow, tussen Schotland en Engeland, uitslag 0-0, 4000 toeschouwers

1 november 1989: Romario schakelt met drie treffers Steaua uit

$
0
0
'Hij sliste, had o-benen, was erg verlegen en hij bediende zich van een klunzig soort macho-gedrag. Romario, geniaal, maar met te luie beentjes.' Treffender kon het Nieuwsblad van het Noorden Romario de Souza Faria niet beschrijven. Geniaal was de Braziliaan. Zeker op 1 november 1989 toen hij het Roemeense Steaua Boekarest eigenhandig de nek omdraaide.




In 1989 is Nederland nog niet het multiculturele land zoals we dat nu kennen. Zeker niet in het Nederlands voetbal waar buitenlanders sporadisch aanwezig zijn, die enkele Deen daargelaten. Bij PSV moeten ze wennen aan Romario. 

Hij wordt eigenwijs gevonden, voert op het veld te weinig uit en hij speelt vals zo wordt gezegd. Bij het kaarten in het trainingskamp, in de wedstrijd als hij weer eens gluiperig probeert de bal met de hand mee te nemen. In het land van stoere jongens, noeste arbeid, spruitjes en broodtrommeltjes wordt het gedrag van de Braziliaan tamelijk vreemd gevonden.

Romario trekt zich doorgaans niets aan van de kritiek. Meestal antwoordde hij met goals. Zo ook op 1 november 1989.  Romario schopte het grote Steaua Bukarest eigenhandig uit de Europa Cup. Steaua Boekarest had drie jaar eerder de Europa Cup I gewonnen. Met spelers als Hagi, Lacatus haalde ze ook in 1989 de Europa Cup I finale. Daarin was AC Milan met 4-0 te sterk.

In Roemenië was het 1-0 geworden voor Steaua, in Eindhoven kwam PSV weer met 1-0 achter. Toen ging Romario zich met de wedstrijd bemoeien: het werd 5-1 voor PSV, met drie schitterende goals van de Braziliaan. 

Zijn derde doelpunt was de minst belangrijkste, maar wel eentje om je vingers bij af te likken. Het was een perfect staaltje hogeschoolvoetbal waarmee Romariode Souza Faria het Philips-stadion op z'n kop zette en Steaua Boekarest compleet vernederde. Met een vloeiende beweging zette de kleine Braziliaan drie Roemenen, incluis doelman Lung, voor schut en deponeerde hij de bal achteloos in het doel. De bij hoge uitzondering emotionele en uitzinnige Guus Hiddink was volledig in trance en haalde Romario bijna meteen naar de kant.

Romario was eigenwijs en eigenzinnig en dus hekelde Romario een dag na de wedstrijd de houding van een aantal PSV'ers, die hem de zwartepiet toeschuiven zodra het in de wedstrijd niet naar wens verloopt. „Na zo'n wedstrijd als tegen Steaua kussen ze m'n voeten. Maar als het minder loopt is de houding ten opzichte van mij gelijk veel minder. Dan ben ik meteen onderwerp van kritiek". Eindhoven in paniek. Er moest weer een crisis bezworen worden.



Bron: Nieuwsblad van het Noorden, Telegraaf, Nationaal Archief, Wikipedia, You Tube

3 november 1994: De mooie avond van Henke Larsson in Bremen

$
0
0
In 1994 speelt Henke Larsson in de spits bij Feyenoord. Larsson speelt op een plek met een zware erfenis. Na landgenoot Ove Kindvall in 1970 was er nooit een echte opvolger gevonden. Larsson komt in de buurt, zeker nadat hij hoogstpersoonlijk Feyenoord in en tegen Werder Bremen naar de volgende ronde schiet.


Henryk Larsson, achtervolgd door Gaston Taument, heeft 1-2 gescoord in Europacup…

Een jongen met lange haren met rasta haren en een hippe band in loopt weg. Een al even langharige jongen loopt erachteraan. De jongen voorop zal wel gescoord hebben. Goalgetters lopen altijd voorop.

Henke Larsson heet deze rastaman. Driemaal scoort Larsson in en tegen Bremen. Het lijkt erop dat dit zijn derde goal is. Larsson juicht, maar zijn gezicht verraadt routine. Achtervolger Gaston Taument vertoont meer vreugde. En dat is logisch. Feyenoord gaat voor het eerst sinds 1976 een Duitse club verslaan.

Feyenoord plaatst zich door de 3-4 bij de laatste 8 van het Europa Cup II toernooi. Larsson is enorm belangrijk voor de Rotterdammers. Ook in de voorgaande wedstrijden in de Europa Cup scoorde de Zweed.

Coach Willem van Hanegem zag het vanuit de dug-out tevreden aan. "We hebben zeer goed gevoetbald, de score had met een beetje meer geluk nog hoger uit kunnen vallen".

Bron: Telegraaf.nl, Nationaal Archief


3 november 1982: De laatste stuiptrekkingen van het roemruchte AZ

$
0
0
Een AZ-speler gaat met de benen wijd gespreid een luchtduel aan. De tegenstander, in het roemruchte zwart-blauw van Inter Milaan lijkt het luchtduel te winnen. De traditionele bal met stippen wordt richting doel gekopt. 


Voetbal, Europacup II, Seizoen 1982/1983, tweede wedstrijd Inter Milaan-AZ '67 …

De AZ-speler is Hendrik Eigenbrod. Eigenbrod is een Deen en nieuwe aankoop van AZ. Eigenbrod komt in een elftal dat een jaar eerder nog de KNVB-beker heeft gewonnen. Een jaar daarvoor is AZ -bijna ongeslagen- kampioen van Nederland geworden en is ook de beker gewonnen. Daarnaast is de finale van de UEFA-cup bereikt.

Maar dan trekt Cees Molenaar de stekker eruit. Zijn firma Wastora gaat niet meer eenzijdig topvoetbal in Alkmaar subsidiëren. De toeschouweraantallen vallen tegen, de Alkmaarderhout is te klein en de voetballers te duur.

Kees Kist, Kurt Welzl, Kristen Nygaard, Jan Peters, Ronald Spelbos, John Metgod. De helft van het kampioenenelftal verkast. Zij nemen de wijk naar de Spaanse, Italiaanse of Belgische topcompetitie. Het elftal is ontspoord. Ricky Talan, Ronald Weijsters, Fokke Zwart, Fred Fillipo. Dat is de nieuwe realiteit in Alkmaar. En Hendrik Eigenbrod. Een noeste Deense werker die achterin de gaatjes moet dichten.

AZ had thuis nog met 1-0 van Inter Milaan gewonnen. Maar in Milaan is Inter toch te sterk. Altobelli, Juary, Rummenigge, Oriali, Marini, Bergomi. De Italianen zijn te geslepen voor het jonge AZ. Daar kunnen oudgedienden als doelman Eddie Treytel, Pier Tol, Richard van der Meer, Jos Jonker en Peter Arntz niets aan doen.

AZ nam afscheid van Europa en afscheid van een tijdperk. Pas in 2004 zouden de Alkmaarders weer aantreden voor een Europa Cup duel.

5 november 1972: Spasski-Fischer, de schaakmatch van de eeuw

$
0
0
In 1972 speelt Bobby Fischer in Reykjavik (IJsland) de "match van de eeuw" om het wereldkampioenschap tegen de toenmalige Russische kampioen, Boris Spasski. Het was niet zomaar een match tussen twee schakers, maar een prestigestrijd tussen de Sovjet-ideologie en die van de Verenigde Staten, uiteraard sterk onder invloed van de Koude Oorlog. De match veroorzaakt een grote schaakhausse in het westen. Ook de Koninklijke Nederlandse Schaakbond kreeg hierdoor veel nieuwe leden.

Bobby Fischer (midden) in Hilton Hotel te Amsterdam voor besprekingen met FIDE-v…

Begin jaren '70 deed Bobby Fischer mee in de race om het wereldkampioenschap. In de kandidatenmatches versloeg hij de topschakers Mark Taimanov en Bent Larsen beiden met 6-0. Daarna won hij van oud-wereldkampioen Tigran Petrosjan met 6,5-2,5. Met deze ongeëvenaarde prestaties verwierf hij het recht de wereldkampioen uit te dagen.

In 1972 speelde Fischer in Reykjavik (IJsland) de "Match van de Eeuw" om het wereldkampioenschap tegen de toenmalige kampioen, Boris Spasski. Fischer verloor de eerste partij, kwam voor de tweede partij niet opdagen omdat de organisatoren niet aan zijn nieuwe eisen wilden voldoen, maar ging wel met een 2-0 achterstand verder. Hij won de derde partij en won de match vervolgens met 12,5-8,5.

Na het behalen van de wereldtitel heeft Fischer twintig jaar geen officiële partij gespeeld. In 1975 verdedigde hij zijn titel niet. Hij stelde exorbitante eisen aan een match tegen de uitdager, Anatoli Karpov. Nadat de onderhandelingen waren vastgelopen, kende de Wereldschaakbond de titel aan Karpov toe. Fischer verdween voor lange tijd uit de openbaarheid, maar bleef zichzelf beschouwen als de echte wereldkampioen.

In 1992 speelde Fischer op een Servisch eiland in het toenmalige Joegoslavië een revanchematch tegen Spasski. Fischer won met 10-5. Omdat er VN-sancties tegen Joegoslavië golden, die ook de sport betroffen, had de Amerikaanse regering Fischer op voorhand verboden de match te spelen. Fischer, die met de match meer dan drie miljoen dollar verdiende, keerde na afloop niet terug naar zijn geboorteland en verbleef voornamelijk in Hongarije en de Filipijnen.

Bron: ANP, NRC, Trouw, Wikipedia, Sportweek

6 november 1966: Cruijff slaat scheidsrechter, of niet?

$
0
0
Een jonge Johan Cruijff loopt ogenschijnlijk beduusd van het veld. Zijn rechterhand steunt op zijn borst. Alsof hij daarmee zijn onschuld wil benadrukken. Scheidsrechter Glockner heeft Cruijff zojuist van het veld gestuurd. Vanwege slaan.


Johan Cruijff wordt tijdens de tweede helft van de interland Nederland-Tsjechosl…

"Ik ben bang geweest. Zoiets heb ik in mijn hele loopbaan als scheidsrechter niet meegemaakt. Ze riepen zelfs Schweinhund tegen me toen ik van het veld ging. Is dat niet verschrikkelijk."

"Ik ben blij dat die politie me zo goed heeft beschermd. Kogelflesjes en kussentjes vlogen om mijn oren. En waarom? Omdat speler van het veld heb gestuurd. Maar, moet je dan een voetballer door laten spelen, als hij een scheidsrechter een klap onder de kin heeft gegeven. Dat kan toch niet."

Bovenstaande is geen verklaring van een scheidsrechter uit de onderbond anno 2014, maar het relaas van Rudolf Glockner na een interland tussen Nederland en Tjechoslowakije in 1966.

Wat was er precies gebeurd? 
Glockner verklaarde na de wedstrijd: "'Toen die twee achter, de bal aangingen was er nog niets aan de hand. Ik constateerde van - Horvath een overtreding. Daar floot ik voor. Die middenvoor van u begon tegen me te praten. Hij liet me zelfs zien, hoe hij werd nagetrapt." 

"Op dat ogenblik raakte hij Horvath, zover ik kon zien per ongeluk. Ik vloog er op af, om ze uit elkaar te halen en toen ik Cruijff vastpakte sloeg hij me. Ik kon toen niets anders doen, dan hem uit het veld sturen."

De journalisten hebben echter een andere verklaring. Evert Grifhorst beschrijft de Oost-Duitse scheidsrechter als een 'dommerik'. Cruijff werd volgens Grifhorst de hele wedstrijd geprovoceerd. Op het moment dat Cruijff zich beklaagd bij Glockner over een harde tackle ontstaat er een scrimmage tussen Cruijff en tegenspeler Horvath. Grifhorst schrijft in Het Vrije Volk: Maar de scheidsrechter ging naar Cruijff toe om hem van Horvath weg te trekken. Op dit ogenblik is althans volgens de boeken — de scheidsrechter fout. Hij mag geen speler aanraken. Cruijff maakte een reflexbeweging -en volgens de scheidsrechter sloeg hij hem toen in het gezicht.

Cruijff is zich van geen kwaad bewust: "Natuurlijk ga ik geen scheidsrechter slaan. Wie haalt zoiets nou in zijn hoofd. Ik wilde hem laten zien dat ik nagetrapt werd. Plotseling stonden er veel jongens om me heen. Ik heb er echt niet op gelet dat de scheidsrechter me beetgreep. Toen ik iets voelde heb ik me losgerukt. Het is best mogelijk dat ik hem geraakt heb maar ik weet er niets meer van. Het ging allemaal zo snel."

Bron: Het Vrije Volk, Nationaal Archief

16 november 1983: Nederland verslaat Spanje

$
0
0
Een sterke atleet springt een een gat in de lucht. Twee medespelers kijken hoopvol naar de juichende speler. Op de achtergrond een overvolle tribune waar reclame gemaakt wordt voor Skol. Het is 16 november 1983. Nederland neemt het op tegen Spanje.

Voetbal, EK Europees Kampioenschap, kwalificatiewedstrijd Nederland-Spanje (uits…

Zijn achtervolgers zitten onder de modder. De juichende speler heeft nog een wit broekje. Dat verraadt klasse. Geen onnodige slidings maar snelheid om de situatie meester te zijn.

De speler met het witte broekje is Ruud Gullit. Hij heeft Nederland zojuist op voorsprong gezet. Zijn achtervolgers heten allebei Peter. Het zijn de heren Houtman en Boeve.

Peter Houtman heeft Nederland op voorsprong gebracht. Houtman is stand in voor Marco van Basten. Die is langdurig uitgeschakeld door de ziekte van Pfeiffer. 

Vlak voor rust heeft Carlos Santillana gelijk gemaakt. In de 63e minuut zorgt Gullit via een afstandschot voor de winnende treffer.

Nederland verslaat Spanje met 2-1. Dat is nodig. Nederland heeft in de voorronde voor het EK van 1984 weer een inhaalrace nodig. Eerst verspilt men punten tegen IJsland. Daarna wordt in Spanje met 1-0 verloren. Kees Rijvers presteert het daar om 3 linksbacks en twee libero's op te stellen, die echter overal spelen, behalve linksback en libero. Snapt u deze zin niet? Wees gerust, toendertijd snapte ook niemand er iets van.

Nederland dreigt dus weer een eindtoernooi te missen. Maar er is licht aan het einde van de tunnel. Jonge talenten als Gullit, Rijkaard, Vanenburg, Koeman en Van Basten breken door. Zij brengen Nederland aan de rand van het eindtoernooi. 

Spanje is gepasseerd. Wat kan er nog gebeuren? Ja de Spanjaarden moeten met 11 doelpunten verschil van Malta winnen. Maar dat is natuurlijk onmogelijk...
Viewing all 502 articles
Browse latest View live