Top 5: De fratsen van Hilbert van der Duim

January 25, 2016, 4:43 am

≫ Next: 27 januari 1969: Knieblessure voor Willy Dullens

$

0

0

Op 25 januari 1981 rijdt Hilbert van der Duim aan kop tijdens de 10 kilometer. Van der Duim hoeft maar in de buurt te blijven van zijn grote concurrent en directe tegenstander Amund Sjobrend om Europees Kampioen te worden. Zover komt het echter niet, Van der Duim valt in een bocht. 'Vogelpoep' beweert de Nederlander later.  

Hilbert van der Duim was als schaatser een kleurrijk figuur en werd bij velen bekend door zijn valpartijen over kroonkurken en vogelpoep, dan wel een rondje te vroeg een race beëindigen. In dit artikel een overzicht van zijn mooiste fratsen. 

Hilbert van der Duim wisselde fantastische prestaties af met de meest vreemde capriolen. Hij werd twee keer all-round wereldkampioen (1980 en 1982), twee keer Europees kampioen (1983 en 1984) en zeven keer Nederlands kampioen. Tot Olympisch eremetaal reikte hij niet. Een vierde plaats op de 5000 m tijdens de Winterspelen van 1980 was zijn beste prestatie. 

Behalve door zijn prachtige erelijst genoot hij bekendheid doordat hij nogal eens voor beroering zorgde.

Een rondje te weinig
Tijdens het WK schaatsen in 1981 in Oslo rijdt de Fries Hilbert van der Duim op de vijf kilometer twee rondjes voor het einde al met beide armen los en passeert de Noor Sjöbrend. Met zijn handen op zijn knieën rijd hij naar de wissel, terwijl er nog een ronde moest worden gereden. Televisiecommentator en oud-schaatscoach Leen Pfrommer een hartverlamming bezorgend. "Hilbert! Hilbert! Je moet nog een ronde!

Als het publiek begint te joelen en de coaches Van 't Oever en Kloosterboer driftig beginnen te zwaaien, begrijpt hij zijn vergissing. Hij rijdt alsnog de wedstrijd uit, maar verliest. Hilbert verklaart later dat dat rondje hem nog jaren achtervolgde in de kroeg. "Stond ik in een kroeg, riepen ze weer: Hilbert nog een rondje!"

Val over vogelpoep
1981 is toch niet Hilbert zijn jaar. Drie weken eerder op het EK in Deventer viel hij op de 10 kilometer  en liep daardoor de titel mis. Achteraf verklaarde Van der Duim gevallen te zijn over vogelpoep. Later kwam Van der Duim op deze verklaring terug. Hij verbaasde zich er jaren later nog over dat journalisten dat verhaal geloofden. "Je valt toch niet over vogelpoep? Daar gaan schaatsen gewoon doorheen. Ik was het zo beu, weer al die vragen over vallen en mijn mentale gesteldheid. Ik dacht ik bedenk maar iets, hebben die mannen ook weer iets om over te schrijven."

Vreemd is het wel dat geen enkele journalist daar vragen over stelde. Maa Van der Duim was daar zelf 

ook schuldig aan. Hij vertelde zijn verhaal niet zomaar in een opwelling. Bij ieder interview bleef hij de versie van vogelpoep herhalen.

Als wereldkampioen
Bekend was ook zijn optreden tijdens het WK van 1983 in Oslo. Van der Duim was kort daarvoor Europees kampioen geworden en op dat moment nog regerend wereldkampioen.

Naar het voorbeeld van het wielrennen verscheen hij in een regenboogpak op de baan. Dat was in het schaatsen iets ongekends. De schaatssport was in in de jaren zeer behoudend en traditioneel. Buiten de randjes kleuren was niet de bedoeling in het schaatsen. 

De 500 meter van Van der Duim was nog uitstekend (tweede), maar op de 5.000 had hij "pap in de benen", eindigde als zeventiende en verspeelde zo een startplaats op de afsluitende afstand. Bijna alle serieuze media duikelden nadien over het schaatspak. Dat werd als oorzaak(!) van de tegenvallende prestaties gezien. 

Maar Van der Duim was ondanks alle commotie een uitstekend schaatser. Harm van der Pal is juist lyrisch over zijn kwaliteiten: "Hilbert kon alles tussen 220 meter en 220 kilometer. Die man was ongelofelijk." en dat klopte: Van der Duim werd naast veelvoudig winnaar van allroundwedstrijden, werd hij derde op het WK Sprint in 1981 en reed hij top 10 in zijn eerste Elfstedentocht. 

De onverslaanbare verslaan
In 1980 versloeg hij, tot verrassing van iedereen, de onverslaanbaar geachte Amerikaan Eric Heiden. Het weer speelde een grote rol tijdens dat toernooi, maar Van der Duim bewees beter dan anderen in de storm overeind te kunnen blijven en won de 1500 meter, die heel vaak beschouwd wordt als een sleutelafstand.

In dat toernooi was dat zeker het geval. De ijsmeester van Heerenveen verklaarde jaren later met de dweilpauzes te hebben gemanipuleerd, waardoor op de 10.000 meter Van der Duim op goed ijs en Heiden op aangeslagen ijs moest rijden.

Pieken op je minst favoriete afstand
Merkwaardig is dat juist de 1.500 meter zijn lastigste afstand was: op die afstand had hij ook zijn minst tot de verbeelding sprekende persoonlijke toptijd staan. Echter, op drie van de vier toernooien waar hij de titel pakte, won hij die afstand: alledrie de keren tijdens een stevige storm. Waarschijnlijk zou Van der Duim op moderne, overdekte, snelle schaatsbanen minder succesvol zijn: de omstandigheden zijn daar gewoon niet zwaar genoeg.  

Bron: Wikipedia, Sport.nl , Terugblik.com 

---

27 januari 1969: Knieblessure voor Willy Dullens

January 27, 2016, 5:34 am

≫ Next: 31 januari 1937: Een gelijkspel onder het juk van nazistische symboliek

≪ Previous: Top 5: De fratsen van Hilbert van der Duim

$

0

0

Op 27 januari 1969 wordt Willy Dullens opnieuw getroffen door een knieblessure. De carriere van Dullens is hierdoor voorbij. Nog in hetzelfde jaar in augustus krijgt Dullens zijn afscheidswedstrijd. Het grootste talent dat Nederland ooit heeft gehad komt daarmee te vroeg aan het einde van zijn sportieve carriere. 

In 1966 werd hij, als eerste divisiespeler, uitgeroepen tot voetballer van het jaar, waarbij Johan Cruijff zei dat Dullens technisch misschien nog wel beter was dan hijzelf. Hij werd daarnaast opgeroepen voor Oranje, waar hij zou komen tot slechts 4 interlands (tegen België, Schotland, Tsjecho-Slowakije en Denemarken).

Al in het seizoen 1966/67 krijgt Dullens in de voorbereiding een knieblessure.  De jaren erop blijft Dullens met vallen en opstaan vechten tegen de vervelende blessure.  In januari 1969 gaat het weer fout. Dullens is dan echt definitief uitgeschakeld. 

In augustus 1969 wordt er een benefietwedstrijd voor Dullens gespeeld tussen Ajax en Alemannia Aachen in een, met 60.000 man uitverkocht, Olympisch Stadion. Enkele maanden later werd Dullens officieel afgekeurd. Dit viel hem erg zwaar en hij werd enige jaren geplaagd door zware depressies.

Bron: De Telegraaf, Wikipedia

31 januari 1937: Een gelijkspel onder het juk van nazistische symboliek

January 31, 2016, 2:06 am

≫ Next: Sportgeschiedenis Februari: Vliegtuigramp treft Manchester United

≪ Previous: 27 januari 1969: Knieblessure voor Willy Dullens

$

0

0

Het Nederlands Elftal betreedt op 31 januari 1937 het veld van Dusseldorf. Tegenstander is Duitsland. De bijzondere manier van begroeten door de jonge Duitse pupillen is dan net  ingevoerd.

Ferm stappen de knapen van Duitsland en Nederland het veld. Grote broeken, shirtjes met knoopjes, de keeper in wollen coltrui. Een typische jaren '30 tafereel. De Nederlandse keeper, Leo Halle, lijkt de klak in zijn handen te hebben. Geen keepershandschoenen, die bestonden toen nog niet.

De foto heeft een vreemde lading door de Nazistische taferelen op de foto. Hitler is in de jaren '30 aan de macht gekomen. Hij heeft in de loop van de tijd een aantal Nazistische symbolen ingevoerd. 

Allereerst de pupillen. Die houden heel triomfantelijk hun handen in een 45 graden stand. Het is de Hitler-groet. Zodra de elftallen staan opgesteld gaan ook de Duitse spelers in deze houding staan. Het publiek moet er nog even aan wennen zo te zien. In latere jaren staat in Duitsland het publiek ook enthousiast met de hakken tegen elkaar en de armen omhoog. In '37 blijft men nog netjes zitten op de plaats.

Daarnaast valt het militaristisch vertoon op. De vrolijke blaaskapel krijgt iets grimmigs door de de hoge petten en lange jassen. 

Rechts zien we nog net het symbool van de nazi's, de vlag met hakenkruis in beeld. 

Nederland speelt gelijk in Duitsland. Ook in 1937 is dat een knappe prestatie. De Nederlandse pers in lovend over het vertoonde spel. 

Sportgeschiedenis Februari: Vliegtuigramp treft Manchester United

February 1, 2016, 5:29 am

≫ Next: 3 februari 1954: Jeen van de Berg wint Elfstedentocht

≪ Previous: 31 januari 1937: Een gelijkspel onder het juk van nazistische symboliek

$

0

0

Op 6 februari 1958 stort er op het vliegveld van Munchen, vlak na het opstijgen, een vliegtuig neer. In die tijd is de vliegtuigindustrie nog niet zo veilig als dat het nu is. Het ongeluk baart echter wereldwijd opzien doordat de complete selectie van Manchester United in het toestel zit. 

Acht spelers van United verliezen het leven bij de ramp. In totaal zijn er 21 doden te betreuren. Een groot aantal voetballers zijn dusdanig gewond geraakt, dat zij nooit meer een wedstrijd op het hoogste niveau zullen voetballen.

Het team krijgt door de ramp een mytische status. Een van de overledenen, Duncan Edwards, werd een grote toekomst voorspeld. Hij was het symbool van de 'Busby-babes'. Een zeer jong elftal onder leiding van Matt Busby veroverde langzaam maar zeker Europa.

De spelers kwamen op de dag van de ramp uit Belgrado gevlogen waar men eerder een halve finale plaats had veilig gesteld.

Spelers als Bobby Charlton en Bill Foulkes herstellen wel en zullen later weer voor Manchester United voetballen. Tien jaar later winnen zij onder leiding van Matt Busby zelfs de Europa Cup I.

1 februari:
1953 - Kees Broekman wordt in Hamar Europees schaatskampioen.

3 februari:
1954 - De tiende Elfstedentocht wordt gewonnen door Jeen van den Berg.

5 februari:
1965 - Voetballer Stanley Matthews (50) speelt zijn laatste wedstrijd in de Engelse hoogste klasse.

6 februari:
1941 - Auke Adema wint de zevende Elfstedentocht.
1958 - Acht spelers van Manchester United verliezen het leven bij de vliegramp in München.

7 februari:
1912 - Coen de Koning wint de tweede Elfstedentocht in 11 uur en 40 minuten met een gemiddelde snelheid van 16,58 km/h.
1982 - Bettine Vriesekoop wint het Top-Twaalf Toernooi.

8 februari:
1947 - Jan van der Hoorn wint de negende Elfstedentocht.

9 februari:
1977 - Het Nederlands voetbalelftal verslaat Engeland in een vriendschappelijk duel op Wembley, Londen met 0-2.

10 februari:
1996 - Schaakcomputer Deep Blue verslaat Garri Kasparov voor de eerste keer.

12 februari:
1967 - Kees Verkerk wordt in Oslo wereldkampioen hardrijden op de schaats.

14 februari:
1956 - Vijf rijders gaan gezamenlijk over de finish bij de Elfstedentocht; ze worden gediskwalificeerd.

15 februari:
1970 - Ard Schenk wordt wereldkampioen schaatsen.

16 februari:
1983 - Het Nederlands voetbalelftal verliest met 1-0 van Spanje in de EK-kwalificatiereeks. Drie spelers spelen hun laatste interland voor Oranje: Ruud Krol (83ste), Hugo Hovenkamp (31ste) en John Metgod (21ste).

17 februari:
1924 - Johnny Weissmuller verbetert in Miami zijn eigen wereldrecord op de 100 meter vrije slag tot 57,4. Het oude record (58,6) stond sinds 9 juli 1922 op naam van de Amerikaanse zwemmer en latere filmster (Tarzan).
1952 - Kees Broekman wint de eerste Nederlandse medaille tijdens Olympische Winterspelen.
1963 - In Graft treden Ard Schenk en Kees Verkerk voor het eerst tegen elkaar in het strijdperk.

21 februari:
1985 - Dertiende Elfstedentocht, gewonnen door Evert van Benthem in een tijd van 6.47.44. Lenie van der Hoorn wint bij de vrouwen.

22 februari:
1978 - Het Nederlands voetbalelftal wint in Tel Aviv met 2-1 van Israël in de voorbereiding op het Wereldkampioenschap voetbal 1978 in Argentinië.
1981 - Na twee nederlagen behaalt het Nederlands voetbalelftal de eerste overwinning in de kwalificatiereeks voor het Wereldkampioenschap voetbal 1982. In Groningen wordt Cyprus met 3-0 verslagen door doelpunten van Hugo Hovenkamp, debutant Cees Schapendonk en de afzwaaiende Dick Nanninga.
1995 - Het Nederlands voetbalelftal verliest ook de tweede oefeninterland van het jaar; ditmaal met 1-0 van Portugal. Pedro Barbosa maakt al na acht minuten de enige treffer in de oefeninterland in Eindhoven, de eerste interland onder leiding van de nieuwe bondscoach Guus Hiddink. Middenvelder Rob Witschge speelt zijn dertigste en laatste duel voor Oranje.

23 februari:
1988 - Schaatsster Yvonne van Gennip wint de 3000 meter (goud) in Calgary tijdens de Olympische Winterspelen.
1990 - In het uitverkochte National Hockey Stadium in Lahore wint de Nederlandse hockeyploeg voor de tweede keer in de geschiedenis de wereldtitel. Gastland Pakistan wordt in de finale met 3-1 verslagen.

24 februari:
1979 - Het Nederlands voetbalelftal gaat in Milaan met 3-0 onderuit in het vriendschappelijke duel in en tegen Italië. Adrie van Kraaij speelt zijn zeventiende en laatste interland voor Oranje, terwijl zijn PSV-clubgenoot Huub Stevens debuteert

26 februari:
1986 - Evert van Benthem wint voor de tweede keer op rij de Elfstedentocht in een tijd van 6.55.17 uur. Tineke Dijkshoorn wint bij de vrouwen.

27 februari:
1900 - Voetbalclub Bayern München wordt opgericht in restaurant Gisela te München Schwabing als een afscheiding van elf leden van voetbalploeg MTV München. Franz John wordt de eerste voorzitter.
1985 - Het Nederlands voetbalelftal loopt Cyprus met 7-1 onder de voet in de WK-kwalificatiereeks. Wim Kieft en Dick Schoenaker scoren beiden twee keer voor Oranje.

29 februari:
1972 - Hank Aaron is de eerste honkbalspeler die een jaarcontract van 200.000 dollar tekent.

3 februari 1954: Jeen van de Berg wint Elfstedentocht

February 2, 2016, 10:00 am

≫ Next: 5 februari 1990: Henk Baars uit Diessen wordt wereldkampioen

≪ Previous: Sportgeschiedenis Februari: Vliegtuigramp treft Manchester United

$

0

0

Jeen van de Berg kont alleen over de finish. Hij heeft op het laatst Anton Verhoeven en Jan Charisius afgeschud. Jeen kan het best klunen en heeft de beste ogen.

Vlak voor de finish moeten de koplopers nog klunen. Onder een brug is het ijs te dun, de route wordt op het laatste moment verlegd. 

Bijna worstelend komen de mannen van het ijs. De benen zijn verzuurd. De blaren duidelijk voelbaar. De mannen hangen bijna aan elkaar. Vallend en krabbelend komen de mannen op het ijs.

Hé daar hangt een bordje met finish erop. Anton Verhoeven sprint ernaar toe. Maar Verhoeven heeft niet gezien dat het bordje aangeeft dat de finish enkele honderden meters verderop ligt. 

Jeen van de Berg heeft het het eerst in de gaten. Hij gaat ferm verder met de laatste krachten uit zijn lichaam. En zo wint leraar Jeen uit Nijbeets de Elfstedentocht. 

5 februari 1990: Henk Baars uit Diessen wordt wereldkampioen

February 5, 2016, 2:24 am

≫ Next: 6 februari 1894: Het eerste Nederlands Elftal

≪ Previous: 3 februari 1954: Jeen van de Berg wint Elfstedentocht

$

0

0

Henk Baars werd wereldkampioen in 1990 op een prachtige warme februaridag in het Spaanse Getxo. Henk Baars, uit het Brabantse Diessen. Dat 'uit het Brabantse Diessen' draagt Henk zelf als een soort derde achternaam. 

Zijn eerste woorden, toen niet de favoriet Adri van der Poel maar hij als eerste over de meet kwam, waren dan ook: 'Het kan toch niet waar zijn dat Henkie Baars uit het Brabantse Diessen nu zomaar wereldkampioen is geworden?' Het was wel waar.

Vijf jaar daarvoor kwam Baars in dienst van Peter Post, die hem eigenlijk vooral nodig had om aan zijn verplichte hoeveelheid Nederlandse renners te komen. Baars reed zoals dat heet voor een broek en een trui, maar hij vond het al lang prachtig.

In 1983 liet hij voor het eerste iets van zich toen hij amateur startte bij het werelkampioenschap veldrijden in Birmingham. Henk Baars presteerde altijd goed, maar het duurde nog tot 1986 dat hij een sponsor vond. 

Hij kon het zich jarenlang niet permitteren om alleen voor zijn sport te leven. Hij moest werken voor de kost. Zijn geld verdiende hij wel als machinebankwerker bij DAF en later bij de ongediertebestrijding. Daarom werd hij in het peloton 'de rattenvanger' genoemd. 

In 1989 besloot hij om een jaar helemaal voor de fiets te leven. Toen gingen de prestaties omhoog. Hij streed mee aan de top van de Superprestige en in 1990 ging een grote droom in vervulling: Henk Baars won de wereldtitel veldrijden in het Spaanse Getxo.

Bij het veldrijden was hij voor Groenendaal, Van der Poel en Stamsnijder een fijne knecht die bij Wk's het tempo maakte en twee ronden voor tijd moe was en de overwinning aan de meesters liet.
Zo niet in 1990. 

Baars lag weer op kop, maar zo'n twee ronden voor tijd maakte zijn medevluchter Radomir Simunek een stuurfout: Henk reed door en Van de Poel hield stil. 

En dus moest Henk Baars uit Diessen de andere drie renners ieder 10.000 gulden betalen, dat was afgesproken, zeker als men wist dat de miljonair Van der Poel wereldkampioen zou worden. 

En dat geld had Henk niet. Hij ging er voor sparen. Een wereldkampioen die moet sparen om zijn collega's te betalen. Hij won niet alleen de wereldtitel, maar ook een trouwe en fanatieke supporterschare die Baars waar mogelijk ging volgen.

Nu runt Henk Baars met zijn vrouw Sjan een wielerzaak, waar? 
In het Brabantse Diessen natuurlijk.

Bron: Wikipedia, RHCTilburg.nl, Holland Sport, Wielrennen.blog

6 februari 1894: Het eerste Nederlands Elftal

February 6, 2016, 1:51 pm

≫ Next: 9 februari 1977: Jan Peters scoort op heilige grond

≪ Previous: 5 februari 1990: Henk Baars uit Diessen wordt wereldkampioen

$

0

0

Dit is het eerste Nederlands elftal. Deze stoere mannen zijn klaar voor voor een voetbalwedstrijd tegen een buitenlandse voetbalclub Felixstowe uit Hull (Engeland). De wedstrijd zou met 0-1 verloren gaan. In die tijd tegen een Engels team een zeer aanvaardbare uitslag.

In vergelijking met het huidige Oranje is de opstelling nogal rommelig. Neem alleen al de tenues. Het was in de beginjaren gewoonte dat de spelers in eigen tenue kwamen opdagen. Vandaar dat we diverse shirts terug zien in het elftal. Voor deze kerels ook geen kolkend stadion. In 1894 werd er kennelijk nog op kale afgetrapten weiden gespeeld.

De man met de bolhoed is overigens niet de coach, maar de scheidsrechter. En de man links onder kennen we ook. Dat is namelijk Jan Kan. Hij is vader van Wim Kan. Een van de beste cabaretiers die Nederland ooit had.

9 februari 1977: Jan Peters scoort op heilige grond

February 9, 2016, 12:29 pm

≫ Next: 12 februari 1984: De spannendste 5000 meter ooit

≪ Previous: 6 februari 1894: Het eerste Nederlands Elftal

$

0

0

De Engelse doelman Peter Shilton duikt tevergeefs naar de bal. Zijn twee verdedigers voor hem hebben ook het nakijken. Een voetballer met zowel zijn haren als zijn benen in de lucht heeft ze verslagen.

 
Die speler is de Nederlander Jan Peters. Of eigenlijk Jantje Peters op dat moment. Peters is het talent van NEC. Heeft zelfs al gedebuteerd in Oranje toen de mannen van EnNeeCee nog Eerste Divisie speelden.

Peters speelt op 9 februari 1977 op heilige grond. Op Wembley mag Oranje het tegen Engeland opnemen. De Nederlanders doen dat met de basis van 1974. Van Hanegem is erbij, Neeskens, Krol en natuurlijk Cruijff. En Peters. Die mag naar hartelust aanvallen en doet dat naar behoren.

Peters scoort hier één van zijn twee goals. Nederland wint door de Groesbekenaar met 2-0 van Engeland. En die Engelsen mogen dan niet in topvorm zijn, ze dreigen na het WK van '74 ook dat van '78 te missen, winnen van een Engels team op Wembley is nog steeds een bijzondere prestatie van formaat.

Jan Peters maakt de goals, maar het hele team met Cruijff voorop blinkt uit. Nederland bewijst op Wembley nog maar eens zijn klasse van de jaren '70.

---

12 februari 1984: De spannendste 5000 meter ooit

February 12, 2016, 4:32 am

≫ Next: 14 februari 1988: De verrassende zilveren medaille van Jan Ykema

≪ Previous: 9 februari 1977: Jan Peters scoort op heilige grond

$

0

0

Dat Sven Kramer op de lange afstanden naar goud schaatst lijkt een uitgemaakte zaakin 2016. Voor de spanning in het stadion en voor de buis zou een herhaling van de Olympische 5.000 meter van 1984 mooie schaatssport opleveren. In Sarajevo won Tomas Gustafson met twee honderdsten van de Rus Igor Malkov. 

Als Tomas Gustafson een dag voor de 5.000 meter over het ijs van Sarajevo glijdt, trekt hij een fronsend gezicht. Glijden? Dit is werken! Er is meer geschaafd dan gedweild op het ijs, mede door de aanhoudende sneeuwval. Dit ijs vraagt om voorzichtigheid. Te snel starten zou je kunnen opblazen.

Tomas Gustafson weet dat hij de 5.000 meter opent  in 1984. Hij rijdt tegen Hilbert van der Duim. De Zweed rijdt volgens zijn eerder bedachte tactiek waarbij hij niet te snel begint. Van der Duim volgt goed, valt zelfs tweemaal aan, maar moet zijn inspanningen in de laatste twee ronden bekopen. Gustafson neemt definitief afstand en rijdt uiteindelijk 7 seconden weg van Van der Duim.

Kunstrijden
Gustafson is klaar. Hij heeft geen trek om op de baan te wachten op zijn concurrenten, daarom gaat hij met zijn ouders naar het kunstrijden. "Na de race werd de spanning me te groot. Voor de race had ik er geen last van" verklaarde de Zweed zijn 'vlucht'.

Gustafson is al weg als Van der Duim nog staat uit te puffen. "Ik ben denk ik iets te snel vertrokken op dit ijs. Door de sneeuwval was het hard werken, vooral in de bochten was het zwaar waardeloos". Van der Duim had in tegenstelling tot Gustafson de tactiek van rustig vertrekken laten varen. Daarmee schond hij de vooraf gemaakte afspraken. Coach Henk Boer: " Ik had Hilbert gezegd rustig te vertrekken, dat heeft hij niet gedaan."

Gesneuveld
De tijd van Gustafson werd in de volgende ritten niet bedreigd. Rolf Falk-Larsen sneuvelde al snel. Werd uiteindelijk 15e. De Roemeen Copacz? Een goede stayer, maar vandaag slechts 19e. De Oost Duitser Schofisch deed een dappere poging Gustafson te benaderen. Ook hij geeft teveel toe in de laatste rondjes. Ook de Nederlanders Frits Schalij en Robert Vunderink bogen het hoofd voor de zware omstandigheden. Schalij liep zwaar teleurgesteld van het ijs. De sneeuw was niets voor hem.

Robert Vunderink had ook te leiden onder de omstandigheden. Hij weet de comfortabele positie van Gustafson aan de omstandigheden in de bochten. "Wij versnellen juist in de bochten, dat was vandaag erg zwaar. Gustafson versnelt juist op het rechte eind, dat heeft hem vandaag geholpen".

Malkov
Dan komt Igor Malkov aan de start. De Rus is pas 18 jaar. Maar hij heeft op de lange afstanden al een reputatie opgebouwd. In december 1983 had Malkov al opzien gebaard door als eerste schaatser op de 10 kilometer een tijd onder de 14 minuten neer te zetten (13.54,81), een halve minuut sneller dan het wereldrecord van Gustafson. De tijd gereden op de wonderbaan van Medeo werd echter niet erkend als wereldrecord. 

Malkov start furieus en rijdt vele seconden onder de tijd van de Zweed. De omstandigheden worden echter steeds zwaarder. De bochten zijn helemaal uitgetrapt. Met dweilen is dat euvel niet meer te verhelpen. Malkov begint snel, maar Gustafson reed juist drie snelle laatste rondjes. Het verschil wordt steeds kleiner. Uiteindelijk houdt Gustafson twee honderdsten over op Malkov. 

Goud voor Gustafson. Het duel zou een week later vervolgd worden op de tien kilometer. Gustafson was nog niet van Malkov af.




Bron: De Telegraaf, Leeuwarder Courant, YouTube, Wikipedia

14 februari 1988: De verrassende zilveren medaille van Jan Ykema

February 14, 2016, 2:32 pm

≫ Next: 16 februari 1986: Hein Vergeer wereldkampioen in Inzell

≪ Previous: 12 februari 1984: De spannendste 5000 meter ooit

$

0

0

De Olympische Spelen beginnen goed voor Jan Ykema in 1988. Eerst mag hij als vlaggendrager van Nederland het stadion binnenlopen, kort daarna wint hij de zilveren medaille op de 500 meter. En dat in een tijd dat Nederland in de sprintkampioenschappen steevast in het rechterrijtje bivakkeert. 

Jan Ykema kan je streetwise noemen. Een wereldwijs straatschoffie die weet wat hij kan en goed oplet wat er in zijn directe omgeving gebeurt.

Wat er in jouw omgeving gebeurt moet je vervolgens zo goed mogelijk in je eigen voordeel gebruiken. Bij Jan Ykema was dit gedrag aangeboren.

Starter
Ykema was vroeg op de baan. Vroeger dan hij normaal zou gaan, maar hij zou nu eenmaal als een van de eersten starten. Dus veel later kon hij ook niet op komen dagen. En dit waren wel de Olympische Spelen.

"Ik had gezien hoe die Canadese starter twee regionale jongens wegschoot. Ik dacht hé, die jongens hoeven helemaal niet te blijven stilstaan".

Lefgozer Jan had genoeg gezien. Daar moest hij van kunnen profiteren.

En zo startte Ykema een fractie te vroeg. Met een persoonlijke recordopening van 9,85, Mart Smeets op tv een overslaande stem bezorgend, gleed Ykema in een bijna perfecte race naar 36,76. "Ik maakte één foutje, voor mij prima hoor, want normaal gesproken maak ik er zeker twee" grapte Ykema na de race. "Dit was voor mij een perfecte race, ik had er geen tiende meer van af kunnen rijden".

Afwachten
En daarmee begon het lange wachten. "Ik was na de race nog zenuwachtiger dan van te voren. Ik heb de meeste ritten gezien, voor de tv, dan weer op de baan. Ik liep maar wat heen en weer. Gaf later Dan Jansen nog een hand omdat die was gevallen. Maar ik was helemaal in de war."

Ykema was niet de enige die in de war was. De concurrentie was na de uitschieter van de Fries ook gaan rekenen. Als die Ykema al een 36'er rijdt, moet de winnende tijd wel op een 35'er liggen zag je ze denken. En dat maakte de meeste sprinters nerveus en slordig. Nick Thometz, Sergei Fokitjev, Igor Zjelezovski: allen reden geen vlekkeloze race. De twee Russische 'tankers' hadden beiden een laatste binnenbocht en vladderden bijna reddeloos naar de buitenbaan. Aldus een goede klassering verspelend.

Het verhaal van Dan Jansen was helemaal tragisch. Hij verloor een dag eerder zijn zus. Jansen was op
uitdrukkelijk verzoek van zijn familie gestart. Maar hij was er uiteraard met zijn hoofd niet bij en ging onderuit.

Uwe Jens Mey bleef het koelst van allemaal. Hij reed in zijn rit tegen Kuroiwa naar de eerste plaats. In zijn slipstream stond de Japanner op brons. En toen restte er nog maar één rit. Daarin reed de Zuid-Koreaan Ki-Tea-Bae. Ykema houdt zijn handen voor zijn ogen. In Bae ziet hij nog een serieuze concurrent. Aan de andere kant weet hij zich al zowat verzekerd van brons.

Ruim een halve minuut later staat hij juichend op het middenterrein. Ook Bae heeft de tijd van Ykema niet verbeterd. De Fries heeft zilver gewonnen in een sterk bezet deelnemersveld.

 


Bron: Leeuwarder Courant/ 15 februari 1988

16 februari 1986: Hein Vergeer wereldkampioen in Inzell

February 16, 2016, 12:43 am

≫ Next: 17 februari 1974: Real Madrid-Johan Cruijff 0-5

≪ Previous: 14 februari 1988: De verrassende zilveren medaille van Jan Ykema

$

0

0

Het WK schaatsen wordt in 1986 wordt in Inzell gehouden. Het zal een legendarisch toernooi worden. Hein Vergeer wordt wereldkampioen, Leo Visser en Gerard Kemkers breken definitief door. 

Het zonnetje schijnt, de tribunes zitten vol. Inzell is er klaar voor. Klaar voor een schitterend schaatstoernooi. Hein Vergeer is de te kloppen man. De Haastrechter is in 1985 Europees en Wereldkampioen geworden. In 1986 wordt hij weer Europees Kampioen. De vorm is er. Ook in Inzell gaat Vergeer voor de titel.

In de Zuid-duitse plaats moet Vergeer wel afrekenen met de Russen. Victor Sjaserin, Alexandr Mozin, Igor Malkov, maar vooral Oleg Bozjev zijn de voornaamste tegenstanders.

Van de andere concurrenten heeft Vergeer minder te dulden. Toch blijven Tommy Gufstafson, Michael Hadschieff, Geir Karlstad en Dave Silk gevaarlijke outsiders. De Nederlandse deelnemers aan het WK is een verhaal apart. Leo Visser en Gerard Kemkers debuteren op een WK.

Kemkers en Visser zijn in 1986 feitelijk nog junior. Zij rijden voor het Jong Oranje van Leen Pfrommer. Pfrommer is een enorme streber en hij vindt het maar wat mooi dat Kemkers en Visser op een wereldbeker in Trondheim de gevestigde orde op de 5.000 meter naar huis rijden.

Kernploegcoach Henk Gemser heeft hele andere problemen. Hein Vergeer is dan weliswaar top. Op de rest van de ploeg zit sleet. Hilbert van der Duim is een jaar eerder afgehaakt. Frits Schalij, Yep Kramer (de vader van Sven) en Egbert Post zijn Vergeers secondanten op het EK op het EK op het legendarische Bislett in Oslo. Een succes wordt dat niet. Schalij en Kramer worden 11e en 12e. Egbert Post haalt niet eens de laatste 16. 

De 5 kilometer van Inzell
Vergeer rijdt op de 5 kilometer tegen zijn directe tegenstander Oleg Bozjev. Het is één van de eerste ritten. In die tijd starten de favorieten nog als eerste in plaats van laatste. Bozjev opent fors de aanval. Vergeer laat de storm uitrazen en gaat er in de laatste kilometer vandoor.

Vergeer, eigenlijk een niet-stayer, finisht in de winnende tijd van 6.54.79. Erkende stayers Karlstad, Mozin en Malkov bijten hun tanden stuk op de tijd. Vergeer legt hiermee de basis voor zijn overwinning. Op de 1500 meter wint Bozjev weer. De rode Rus- rood als in haarkleur- had ook al de 500 meter gewonnen. Maar Vergeer wordt op de 1500 meter tweede en blijft dus in de buurt.

Op de 10.000 mtr opent Vergeer het bal. Vergeer rijdt tegen nummer 3 Victor Sjaserin. De Rus is een echte middenafstands-specialist. 10 kilometers zijn dan ook iets te ver voor Sjaserin. Vergeer wint dit duel en moet dan wachten op de race van Bozjev.

De Rus gaat er als een razende vandoor. Het stadion wordt stil. Zal die Rus dan toch...? Maar ook Bozjev kan de inhaalrace niet volhouden. Met een miniem verschil behoudt Vergeer zijn voorsprong. Hij is voor de tweede maal wereldkampioen.

Bron: Schaatsjaarboek 1986, Wikipedia

17 februari 1974: Real Madrid-Johan Cruijff 0-5

February 16, 2016, 6:27 am

≫ Next: 18 februari 1988: Tomas Gustafson doet iets heel bijzonders op de Olympische Spelen

≪ Previous: 16 februari 1986: Hein Vergeer wereldkampioen in Inzell

$

0

0

Johan Cruijff waagt zich op 17 februari 1974 in het hol van de leeuw. Real Madrid moet in Madrid worden verslagen.



Real Madrid-Barcelona. Ook in 1974 is dat een grote wedstrijd. Barcelona staat in 1974 wel op achterstand. De Madrilenen, in de rug gesteund door Generaal Franco, winnen al jaren veel. Ze worden landskampioen, winnen Europa Cups. 

Barcelona krabbelt daarachter aan. Daarom wordt Rinus Michels binnengehaald en daarom wordt eind 1973 Johan Cruijff gecontracteerd. El Salvador, de verlosser. 

Cruijff is de Messi van 1974. Een geniale voetballer met onnavolgbare bewegingen. Cruijff moet Barcelona naast en liefst boven Real Madrid brengen. En op 17 februari staat deze krachtmeting op het programma. In Madrid, dat boevenhol waar Franco met zijn fascisten de scepter zwaait. 

Cruijff heeft er zin in en de aanwezige pers ook. Die staan zowat op de zijlijn om de maestro aan het werk te zien. Cruijff scoort zelf de 0-2. Asensi (2), Sotil en Juan Carlos zorgen voor de stand van 0-5. 

Real Madrid is onder leiding van uitblinker Cruijff vernederd. Het Madrileense publiek toont zich overigens van zijn beste kant. Nadat Barcelona op een beslissende voorsprong staat, klapt het zijn handen stuk voor de Catalanen. 

Een deel van zijn populariteit heeft Cruijff aan deze wedstrijd te danken. Oude mannetjes uit Barcelona storten nog steeds huilend ter aarde als deze wedstrijd ter sprake komt. Het onverslaanbare Madrid, zo vernederd, zo verslagen in eigen huis. Het juk van Franco, symbolisch van zich afgeworpen. Met behulp van 'El Flaco', die magere uit Amsterdam.

18 februari 1988: Tomas Gustafson doet iets heel bijzonders op de Olympische Spelen

February 18, 2016, 12:21 pm

≫ Next: 19 februari 1969: Ajax stunt bij Benfica

≪ Previous: 17 februari 1974: Real Madrid-Johan Cruijff 0-5

$

0

0

Vier jaar lang toonaangevend zijn, is haast onmogelijk. In de Olympische geschiedenis op de lange afstanden wist slechts één schaatser zijn titel te verdedigen. Tomas Gustafson won de vijf kilometer in 1984 in Sarajevo en vier jaar later in Calgary. Toppers als Ard Schenk, Johann Olav Koss en Gianni Romme is dat niet gelukt.

In 1984 lag de focus van Gustafson niet bij de Allroundtoernooien maar bij de Olympische Winterspelen in Sarajevo. Hij won daar Olympisch goud op de 5km, met een minimaal verschil van slechts tweehonderdste van een seconde voorsprong op de Sovjet-Rus Igor Malkov. Op de 10km volgde een vergelijkbaar gevecht, dit keer trok Malkov aan het langste eind en won de strijd met een verschil van vijfhonderdste van een seconde.

Na de Winterspelen van 1984 kreeg Gustafson een blessure aan zijn knie (meningitis), en was hij enige tijd uit de roulatie. Maar in het Olympische jaar 1988 hervond hij zijn kracht en vorm, precies op het juiste moment.

In januari van dat jaar toonde hij aan nog erg ambitieus te zijn door zeer overtuigend de Europese Kampioenschappen in Den Haag te winnen, hij won alle vier de afstanden. Gustafson: "Ik weet nog dat we de tien kilometer reden en ik dacht dat de Nederlanders niet voluit gingen. Mijn benen voelden die dag zo sterk dat ik er helemaal geen moeite mee had. In de voorbereiding op de Olympische Spelen voelde ik me dan ook heel zeker."

Malkov was inmiddels gestopt met schaatsen, dus Gustafson had een concurrent minder bij de Olympische Spelen van 1988. Hij wist dat hij zich moest richten op nieuwe experts op de lange afstanden zoals de Nederlanders Leo Visser en Gerard Kemkers, de Oostenrijker Michael Hadschieff en de Noor Geir Karlstad.

Hij was direct succesvol op de 5000m. Gustafson wint in 6.44,98.  Hij bleef in het spoor van Leo Visser en ging hem in de laatste ronde voorbij door een knappe versnelling. Hij won de rit (en de gouden medaille) met een verschil van drietiende van een seconde.

"Vier dagen later won hij Olympisch goud door het wereldrecord op de 10km te verbeteren naar de historische tijd van 13:48.20, een record dat drie jaar zou blijven staan (uiteindelijk verbeterd door Johann Olav Koss).

Ik wilde dat jaar per se ook de tien kilometer winnen. In mijn ogen was dat gewoon de afstand voor Zweedse schaatsers. Zweden won goud op die afstand in 1948, 1956, 1964 en in 1968. Ik had in 1984 in Sarajevo goud op de vijf kilometer. Maar ik had toen zilver op de tien kilometer omdat Igor Malkov, die ik op de vijf kilometer versloeg, gewoon sneller was. In Calgary lukte het wel en bleef ik Michael Hadschieff en opnieuw Leo Visser voor."

Ook al waren Leo Visser en Gerard Kemkers dat seizoen het slachtoffer, op de één of andere manier kon de Zweed altijd rekenen op sympathie van de Nederlanders. Goede herinneringen heeft hij ook aan de revanchewedstrijden in Heerenveen na de Olympische Spelen van Calgary. ,,Toen won Leo Visser. Maar die sfeer zal ik nooit meer vergeten, ook al verloor ik toen de race", zegt de nu 42-jarige Gustafson.

Je moet groot respect hebben voor schaatsers die op twee verschillende Olympische toernooien een medaille pakken'', stelt Jochem Uytdehaage. ,,Romme deed het in Nagano en Salt Lake City, Jan Bos ook. Dat zijn geweldige prestaties, ook al ging het bij Bos om tweemaal zilver. Als je vier jaar later nog tot de wereldtop behoort, is dat heel bijzonder. Van hoeveel schaatsers is niet voorspeld dat ze lange tijd de toon zouden zetten?'

Bron: Friesch Dagblad, Wikipedia, Olympic.org

19 februari 1969: Ajax stunt bij Benfica

February 19, 2016, 6:14 am

≫ Next: 20 februari 1980: Onaantastbare Russen onderuit tegen Amerikaans wonderteam

≪ Previous: 18 februari 1988: Tomas Gustafson doet iets heel bijzonders op de Olympische Spelen

$

0

0

Op 12 februari 1969 verliest Ajax in de sneeuw van Benfica. In Amsterdam, op een besneeuwd veld. Eusebio, eerder een speler van de hagelwitte stranden, blinkt uit. Europa Cup avontuur uit voor Ajax? Allerminst. Een week later winnen de Amsterdammers met 1-3 in Lissabon.



Het einde van de wedstrijd. Links zwaait Barry Hulshoff. Nummer 11 Piet Keizer doet rechts hetzelfde. Theo van Duivenbode wordt aangehouden door een Portugese fan. Wil de fan zijn shirt? Ruud Suurendonk, de vaste nummer 12 van dat jaar omzeilt het tafereel. 

Ajax heeft zojuist met 3-1 gewonnen van Benfica. Dat is knap. In 1968 is Benfica nog finalist. Het verliest de finale van Manchester United. Benfica staat tot '69 5 maal in de finale van de Europa Cup I en won die cup tweemaal. Benfica is dus een echte grootmacht. 

Rinus Michels zal het grimlachend hebben aangezien. Zijn doel was bijna volbracht. Ajax behoorde zo langzamerhand tot de Europese elite. 

Na de 3-1 en 1-3, werd er in maart nog een beslissingswedstrijd gespeeld. Die won Ajax in de verlenging met 3-0. Ajax haalt uiteindelijk de finale in 1969. Gewonnen wordt er niet van AC Milan, maar na 1970 is Ajax enkele jaren onverslaanbaar.

20 februari 1980: Onaantastbare Russen onderuit tegen Amerikaans wonderteam

February 20, 2016, 12:45 am

≫ Next: 20 februari 1988: Van Gennip, de Koningin van Calgary

≪ Previous: 19 februari 1969: Ajax stunt bij Benfica

$

0

0

De Olympische spelen vinden plaats in Lake Placid, Verenigde Staten. De koude oorlog doet de sfeer geen goed. Eric Heiden wint bij de heren schaatsers vijfmaal goud. Zowel op de korte als lange afstanden blinkt hij uit. Een unieke prestatie. Voor nog meer opzien baren echter de Amerikaanse ijshockeyers. Dat zijn goedwillende college-spelers die de staatsamateurs van de Sovjet-Unie verslaan.

Het "zooitje ongeregeld" van team USA speelt tot op het laatst om de medailles. In de één a laatste poulewedstrijd zijn ze tot ieders verrassing de onklopbaar geachte Sovjet Unie-ploeg de baas. Door deze overwinning op de Russen hebben de Amerikanen aan een overwinning op Finland genoeg om goud te winnen.

De vergissing die vaak wordt gemaakt rondom deze wedstrijd is dat USA-Sovjet Unie de finale van het toernooi is. Dat is niet waar. Er werd in een poule gespeeld en USA moest na deze overwinning Finland nog verslaan.

Amateurs
1980 was nog niet de tijd van de Dream Teams, de professionals die even hun duurbetaalde werk onderbreken om fluitend en half gemotiveerd een gouden medaille op te pikken.

Nee, in die tijd waren het echte amateurs, talentrijke college-spelers die om de hoogste eer mochten strijden. Die college-spelers moesten het vervolgens opnemen tegen de profs van Europese topteams en vooral de Russen. 

Het waren misschien niet de beste spelers, maar wel de juiste spelers die coach Herb Brooks in zeven maanden tijd tot 'een hechte eenheid wist te kneden. Een groepje goedwillende ijshockeyers, die het hele land op sleeptouw namen. 

Makkelijk was dat overigens niet. Herb Brooks moest hard werken om van zijn team een eenheid te maken. Zo speelde de USA in Nederland, tegen het ook Olympische team. De Nederlanders, voornamelijk bestaand uit geharde tweede generatie Canadezen, speelden ontzettend hard tegen de USA en wisten de oefenwedstrijden te winnen. Mar voor Herb Brooks waren dit de wedstrijden die hij zocht. Zijn onervaren spelers moesten hardheid opdoen.

Politiek

1980 was een politiek rumoerig jaar. De Sovjet-Unie was Afghanistan binnengevallen. In Teheran was Amerikaans ambassade-personeel gegijzeld. En president Carter sprak toen al openlijk over een boycot van de Zomerspelen, die later dat jaar in Moskou zouden worden gehouden.

Lake Placid was de afleiding die het land nodig had. Maar daarvoor moest wel het onmogelijke mogelijk worden gemaakt. Hoe versla je de Sovjet-Unie, was een vraag die eigenlijk niemand durfde te stellen.

Het uit universiteitsstudenten bestaande team versloeg de veelvoudige wereldkampioen Sovjet-Unie na een kokend gevecht met 4-3 en veroverde tegen alle verwachtingen in de Olympische titel. Aan de vooravond van de Spelen hadden de Russen in een oefenwedstrijd het Amerikaanse team nog even afgedroogd met 10-2. 

Waarom de anders zo feilloze Russische machine die zelfs tegen geharde Amerikaanse profploegen was opgewassen die 22ste februari zijn draai niet kon vinden, bleef duister. De Amerikanen speelden weliswaar zeer goed en erg fanatiek, opgejut door het thuispubliek. 

De Russen hadden echter een surplus aan techniek, ervaring en kracht. Olympisch kampioen in 1964, 1968, 1972 en 1976. Robotten uit het Rode Leger. Onaantastbaar, en toch gingen ze onderuit. In de herinnering van vele Amerikanen de beste, meest indrukwekkende wedstrijd van de twintigste eeuw.

Het team USA zorgde voor een sprookje, een 'miracle on ice'. Klein duimpje had de grote reus verslagen.

Bron: Sport International, Sport.nl

---

20 februari 1988: Van Gennip, de Koningin van Calgary

February 20, 2016, 12:57 pm

≫ Next: 22 februari 1981: Geen Amsterdammers voor Baan

≪ Previous: 20 februari 1980: Onaantastbare Russen onderuit tegen Amerikaans wonderteam

$

0

0

Net als Ireen Wüst in 2006 versloeg Van Gennip totaal onverwacht in 1988 alle favorieten. Er volgden na het eerste goud nog twee andere gouden medailles.

Yvonne van Gennip had vóór Calgary al bewezen dat ze het de concurrentie uit de DDR best lastig kon maken. Maar Van Gennip werd meestal braaf derde. Geharde Oostduitse diesels als Kania en Ehrig voor zich latend. 

Door een voetblessure had Yvonne van Gennip, op dat moment wereldrecordhoudster op 5000 meter, de Spelen van Calgary bijna gemist. Van Gennip was een tijdje uit competitie geweest. Ze miste de wedstrijdhardheid. 

Daarnaast waren er rondom de begeleiding van Van Gennip problemen. Van Gennip hield vast aan de adviezen van Tjaard Kloosterboer. Maar Kloosterboer is geen coach meer. Dat is Egbert van 't Oever. Van Gennip kan het met Van 't Oever uitstekend vinden en aan de andere kant heeft de oude coach ook geen problemen met Kloosterboer. De twee hebben een verleden en vertrouwen elkaar. 

Meer dan een bronzen plak op een van de afstanden zat er daarom voor haar niet in, was de heersende opinie. Van Gennip lapte alle echter sportwetten aan haar laars, won tot ieders verrassing de 1500 meter en zette onwaarschijnlijke tijden neer op de 3000 en 5000 meter.

Ze versloeg de Oost-Duitse dames en reed op de laatste langste afstanden zelfs naar een nieuw wereldrecord. 'In Calgary versloeg ik mijn grootste vijand. Mezelf' zegt Van Gennip in haar biografie "Winterkoninkje".

Om vervolgens het thuisfront te betoveren met haar guitige blik en de ene na de andere fraaie oneliner. En niet te vergeten de bekende 'Goud, hè?!-muts', als persiflage op de kreet 'Koud, hè?!', destijds gelanceerd door het Pisa-duo Spaan en Vermeegen.

Bron: Wikipedia, Sport.nl, Friesch dagblad, ANP

22 februari 1981: Geen Amsterdammers voor Baan

February 22, 2016, 1:54 pm

≫ Next: 22 februari 1981: Hennie Stamsnijder wereldkampioen veldrijden

≪ Previous: 20 februari 1988: Van Gennip, de Koningin van Calgary

$

0

0

Rob Baan is in januari 1981 opeens interim-bondscoach. Hij mag op de bank zitten bij Nederland-Cyprus. Baan stelt meteen een bijzondere daad: hij selecteert geen enkele Ajax-speler. 

Nadat Jan Zwartkruis in januari 1981 zijn ontslag nam, was Rob Baan korte tijd als interim-trainer de eindverantwoordelijke voor het Nederlands elftal. 

In de eerste interland onder zijn leiding, thuis tegen Cyprus in februari 1981, baarde hij opzien door in zijn selectie geen spelers van Ajax op te nemen. In de opstelling stonden Romeo Zondervan en zeven spelers van AZ'67 (John Metgod, Spelbos, Hovenkamp; Arntz, Peters, Jonker; Pier Tol). Ook Cees Schapendonk, op dat moment topscorer van de eredivisie, en spelend voor MVV, doet mee. Limburg is toch al goed vertegenwoordigd. Ook Dick Nanninga, de oude krijger van Roda JC, zit bij de selectie.

Dat Rob Baan geen Ajax-spelers selecteert is overigens niet zo raar. In 1981 verkeert Ajax in een crisis. De oude gouden generatie is verdwenen. Ajax moet het doen met spelers als Zwamborn, Wiggemansen en Hamberg. Jonge talenten als Vanenburg, Kieft en Rijkaard mogen soms al opdraven, maar zijn nog te jong om in Oranje te schitteren. 

Het feit van Baan is dus opvallend, maar hij heeft ook weinig keus. Dat hij zeven spelers van AZ selecteert is ook volkomen logisch. Op AZ staat in 1981 geen maat. De Alkmaarders heersen in de competitie en voetballen zeer soepel. En soepelheid kan Oranje na twee verliespartijen wel gebruiken. 

Nederland wint met 3-0. AZ'er en oud-Groningen speler Hugo Hovenkamp opent de score. De Limburgers Schapendonk en Nanninga bieden ook uitkomst, zij scoren ieder 1 maal.

22 februari 1981: Hennie Stamsnijder wereldkampioen veldrijden

February 22, 2016, 2:10 pm

≫ Next: 24 februari 1980: Feest vieren is slopen in de jaren '80

≪ Previous: 22 februari 1981: Geen Amsterdammers voor Baan

$

0

0

Hennie Stamsnijder was de eerste Nederlandse veldrijder, die zich met de besten ter wereld kon meten. In 1981 was hij in Tolosa ook de eerste Nederlandse wereldkampioen in deze discipline. 

Hennie Stamsnijder groeide uit tot de ambassadeur van de Nederlandse veldritsport. Hij werd maar liefst negen keer Nederlands kampioen en won viermaal de Superprestige Cyclocross.

Bij de profploeg van DAF trucks kreeg hij de kans om de weg en het veldrijden te combineren. Zomers legde hij in de zware wegkoersen een goede basis voor de conditieslag in de winter. Het leverde hem in 1980 meteen al een bronzen medaille op bij het Wereldkampioenschap in Wetzikon. Toen in de volgende winter ploegmaat Roger de Vlaeminck hem wat tips en adviezen gaf, was de progressie opmerkelijk.

Tijdens het wereldkampioenschap in Tolosa was hij een klasse apart en schreef "Stammie" geschiedenis door als eerste Nederlandse veldrijder de wereldtitel te veroveren. In de sneeuw en modder liet hij de Belg Roland Liboton en de Zwitser Albert Zweifel achter zich. Hij was de eerste Nederlander die deze titel won. Dat jaar werd hij gekozen tot Sportman van het jaar.

Dat het bij die ene regenboogtrui is gebleven is het gevolg van allerlei zaken. Op de eerste plaats werd Stamsnijder in die tijd geconfronteerd met een superieure Roland Liboton.

De Belg had meer klasse dan de wilskrachtige Stamsnijder. Daarnaast was het WK-parkoers ook niet altijd in het voordeel van de renner uit Enter.

Stamsnijder hield van een zware omloop met behoorlijk wat loopstukken, waar hij met grote passen duidelijk in het voordeel was. Daarentegen had hij een hekel aan besneeuwde en hard bevroren omlopen. Ook kreeg hij in de loop der jaren een portie pech te verwerken.

Bron: Veldrijden 2006, Wikipedia |

24 februari 1980: Feest vieren is slopen in de jaren '80

February 24, 2016, 2:10 am

≫ Next: 25 februari 1986: Nummer 13 deert Evert niets

≪ Previous: 22 februari 1981: Hennie Stamsnijder wereldkampioen veldrijden

$

0

0

Voetbalrellen. De afgelopen tijd laait de discussie weer op. Maar voetbalrellen bestaan al meer dan 40 jaar. Ook in 1980 bij Sparta-Feyenoord gaat het weer eens mis.



In 1981 krijg ik mijn eerste Voetbal International in de handen gedrukt. Peter Arntz van AZ staat voorop. In die VI, ergens uit januari van dat jaar, staat ook een interview met een grote imposante man. Hij draagt kettingen om zijn hals en heeft een sloophamer in zijn hand. Ivan heet hij en hij komt uit Groningen. Johan Derksen interviewt deze jongen die zich hooligan noemt. 

Ik ben 7 en dat interview maakt diepe indruk op mij. Dus zo ziet een echte voetbalfan eruit? In die jaren zijn voetbalstadions vol van Ivans. Ivan is een kraker, een punker en een anarchist. Hij schopt tegen het gezag en tegen reclameborden.

Voetbalvandalisme is in de jaren '70 en '80 een hardnekkig fenomeen. Agenten gaan de hooligans nog met platte klak en knuppel te lijf. Hekken bezwijken nog vaak onder de knuisten van de supporters. Vaders, kinderen en opa's worden overlopen door drugs en drank gebruikende pubers met matjes in hun nek. 

Ook op 24 februari 1980 gaat het mis bij Sparta Rotterdam. Feyenoord supporters hebben origami gespeeld met de reclameborden. Gamma, Van Nelle en Skol liggen door en op elkaar. Of dat voor of tijdens de eigen goal van Van Tiggelen is gebeurd, vertelt de foto niet. 

Misschien schoot Van Tiggelen wel uit schrik op doel. Wilde ie wegwerken, zag ie daar een paar schuimbekkende stadsgenoten op hem af stevenen. Bal verkeerd op de voet. Wedstrijd beslist. 

25 februari 1986: Nummer 13 deert Evert niets

February 25, 2016, 1:56 pm

≫ Next: Sportgeschiedenis maart: Bevrijdende overwinning op Duitsland

≪ Previous: 24 februari 1980: Feest vieren is slopen in de jaren '80

$

0

0

Evert van Benthem lacht schaapachtig als hij zijn startnummer ophaalt. Hij heeft nummer 13 voor de Elfstedentocht van 1986. Zijn linkerduim wijst naar het nummer. 

Waarschijnlijk heeft Evert zojuist een gevatte opmerking gemaakt over het ongeluksnummer, want ook Evert ten Napel moet lachen. Een collega journalist met een beborstelde bovenlip heeft meer ongeloof in zijn ogen. "Heeft ie nou echt nummer 13?" zie je hem denken.

Het maakte Evert van Benthem niets uit. De veeboer had zelfvertrouwen en daar kon geen nummer iets aan veranderen. Van Benthem zou dan ook zijn tweede Elfstedentocht winnen. 

Waar hij in 1985 nog in een eindsprint moest afrekenen met Henri Ruitenberg, Jan Kooiman en Jos Niesten, komt  hij in 1986 alleen aan op de Dokkumervaart. Met nummer 13 op het bovenbeen werd Van Benthem defintief onsterfelijk in de Nederlandse sportgeschiedenis.